Για λογαριάστε το λίγο: Βληχή, Poor Things, Ιστορίες Καλοσύνης και Βουγονία από το 2022 μέχρι σήμερα. Θα πει κανείς τόσα παραδείγματα υπάρχουν από σκηνοθέτες του παρελθόντος με μια και δύο ταινίες κάθε χρόνο επί δεκαετίες. Δεν πάει ακριβώς έτσι, σήμερα μια ταινία έχει άλλο μέγεθος επικοινωνίας, δεν υπάρχει ο αλλοτινός μηχανισμός υποστήριξης, σήμερα φτύνεις αίμα. Εν πάση περιπτώσει τρεις μεγάλου μήκους και μία μικρού (και κάτι διάφορα στα ενδιάμεσα, μην ξεχνάμε) είναι επίτευγμα φυσικής αντοχής, λογικά ο άνθρωπος λέει στο Collider, «δεν μπορώ να συνεχίσω να το κάνω αυτό, είναι μεγάλο λάθος».

Στην συνέντευξη απαντά στο γιατί ήθελε VistaVision - μεγάλη χρονιά για το φορμά, παρεμπιπτόντως, να δούμε αν είναι μόδα ή σημείο της εποχής - λέει για τις δυσκολίες, αλλά και για την Wilcam κάμερα που βρήκε ο dp Ρόμπι Ράιαν και είναι πολύ πιο αθόρυβη και μπορείς να γυρίσεις και σκηνές διαλόγου.

Έπειτα γίνεται και μια αναφορά σε μια σκηνή τραγουδιού, με τον Λάνθιμο να λέει πώς ήταν άλλο τραγούδι στο σενάριο «αλλά όταν μπαίνουν στην εξίσωση και οι ηθοποιοί» προσαρμόζεται και καθώς «η Έμιλι» άκουγε πολύ ένα συγκεκριμένο άλμπουμ στην περίοδο των γυρισμάτων, αυτό πληροφόρησε και την τελική χρήση στο έργο. (Όλα αυτά βέβαια όχι προτού αστειευθεί και πάλι για την μούσα του, λέγοντας κάτι στην περιοχή του την αφήνουμε να πιστεύει ότι ήταν δική της επιλογή.)

Περισσότερα εδώ, στην σύντομη συνέντευξη του Collider με τον Έλληνα δημιουργό και τον σεναρίστα του εδώ, Γουίλ Τρέισι.