Οι New York Times δημοσίευσαν προφίλ της Τζένιφερ Λόρενς με την ηθοποιό να δηλώνει τον πόθο της να μείνει μακριά από στουντιακές ταινίες και franchise φαινόμενα. Το παίρνεις with a pinch of salt, που λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι, διότι αφ΄ενός σε αυτή τη φάση η Λόρενς προωθεί το indie «Causeway» (που ακούγεται ότι είναι εξαιρετική, όχι όμως και η ταινία) και αφ' ετέρου η ράμπα της σταρ επιτυχίας παραείναι λαμπερή για να την αρνηθείς, ιδίως όταν την έχεις γευθεί. Η καριέρα της Λόρενς είναι ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα αυτή τη στιγμή, με την ηθοποιό να μην απολαμβάνει αυτό που απόλαυσε νωρίς-νωρίς (την μεγάλη εμπορική αποδοχή), αλλά να έχει μια λαμπρή ευκαιρία να επανέλθει ως αυτό που είναι (μια χαρισματική ηθοποιός).
Θα έχει άραγε την ευκαιρία της συνεργαζόμενη με την Λιν Ράμσεϊ; Μια διασκευή του «Die, My Love», του βιβλίου της Αργεντίνας Αριάνα Χάργουιτζ, ενδέχεται να τις ενώσει. Το θέμα είναι και η Ράμσεϊ να βοηθήσει λίγο, διότι εδώ και 2-3 χρόνια ακούμε για διασκευή Μάργκαρετ Άτγουντ, για διασκευή Στίβεν Κινγκ, για σχέδιο με Φίνιξ και Μάρα, αλλά φως δεν βλέπουμε, σιγή ακολουθεί. Κάτι ακούγεται εδώ πάντως και για Σκορσέζε στην παραγωγή - και το σχέδιο εκλαμβάνεται ήδη ως σινεφίλ προσευχή.
Η Λόρενς παραλληλίζει τη νουβέλα με έργο της Σίλβια Πλαθ (παρεμπιπτόντως ίσως η Λόρενς θα ήταν μια έκτακτη Σίλβια Πλαθ, προηγούμενα την ερμήνευσε, όχι άσχημα, η Γκουίνεθ Πάλτροου), ενώ παραπομπές σε Λιντς, Κασαβέτης και Τζον Φορντ (!) εκπέμπονται. Στην σύνοψη του βιβλίου, μια γυναίκα στην ξεχασμένη γαλλική επαρχία μάχεται με τους δαίμονες και τις αντιφάσεις της. Θέλει μοναξιά αλλά και να ανήκει, θέλει ελευθερία αλλά αισθάνεται παγιδευμένη, αποζητά οικογένεια αλλά θέλει να κάψει το σπίτι της συθέμελα. Το «Die, My Love» αντιμετωπίζει με ένταση τα θέματά του και διερευνά μια σύγκρουση όχι στο κατά πόσον θα συμβεί, αλλά στο πόσο βίαιη θα είναι.
Άγριο βιβλίο, κοφτερή γλώσσα, υπομνήσεις (λένε) Τρίερ, Λιντς, Κασαβέτη και Φορντ, όλα τους εξόχως ελπιδοφόρα και, ναι, κατάλληλα για μια δημιουργία της Λιν Ράμσεϊ. Άντε Τζένιφερ, ψηθείτε!
