Υπάρχουν ονόματα και ονόματα από εκείνη τη μεριά της Ωκεανίας. Ο Τζεφ Μέρφι, ο Πίτερ Τζάκσον, η Τζέιν Κάμπιον ασφαλώς, ο Ρότζερ Ντόναλντσον (ακόμα πιο ασφαλώς), o Μάρτιν Κάμπελ, ο Βίνσεντ Γουόρντ και πολλοί βέβαια ακόμα που ακούσια (ή σκόπιμα) δεν αναφέρουμε.

Ο Λι ο Ταμαχόρι, από όνομα και μόνο αυτόματα προσφιλής (σε εμάς) από την ώρα που εμφανίστηκε, παρέδωσε με το καλημέρα ένα Once Were Warriors και ένα κύμα ενθουσιασμού κατέλαβε το σινεμά εκείνης της εποχής. Το τσουνάμι δεν άργησε να φτάσει στο Χόλιγουντ, μιας και ο άνθρωπος πρόδιδε άμεσα μια βιρτουοζιτέ που εκείνα τα χρόνια σε έκανε επίτιμο καλεσμένο του πάρτι, και επόμενο ήταν το Mulholland Falls, που ναι εντάξει το ξέρουμε ότι δεν είναι άπταιστο αλλά είχαμε μονομιάς σαράντα λόγους να λατρέψουμε. Ακόμα και σε πρόσφατη προβολή του, οι λόγοι αστράφτουν ακόμα - αν και σε γυάλα νοσταλγίας κάμποσοι από δαύτους.

Ναι και το επερχόμενο The Edge μας άρεσε τότε, ήταν μια φόρμα περιπέτειας επιβίωσης που ήδη στα χρόνια εκείνα σπάνιζε. Σήμερα δεν μπορεί καν θα θεωρηθεί ότι υπάρχει μιας και άλλο περιπέτεια στη Φύση και άλλο σε πληθώρα green screens και απολυτότητα computer/ai generated εικόνων. Πάντα θα είναι αλλιώς να ξέρεις ότι μια ταινία δημιουργήθηκε σε υπαρκτή γεωγραφία, σε πραγματικό κλίμα και αληθινές αντιξοότητες.

Μετά είναι δυσκολότερο να τον υπερασπιστώ αν και, προσωπικά, εκτιμώ το Along Came a Spider ως ευπρεπέστατο, ενώ το δικό του Μποντ, το τελικό του Πιρς Μπρόσναν (Die Another Day), είναι μακράν το ουσιωδέστερα χάρτινο της σειράς του ηθοποιού, μια πανέγχρωμη απόλαυση - με τη γλώσσα στο μάγουλο.

Ατυχώς το 2ο XXX δεν είμαι ο άνθρωπος να το υπερασπιστεί, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είμαι στην περίπτωση του Next, δεν ξέρω αν φταίει ο Νίκολας Κέιτζ, ο Φίλιπ Ντικ στου οποίου την ιστορία όποια ταινία βασίζεται εγώ προσέρχομαι και ψηφίζω με χέρια και πόδια, ή τελικά ο ίδιος ο Ταμαχόρι, ο κεφάτος στυλίστας, με ένα «επικίνδυνο» νεύρο μέσα του που ο χρόνος ίσως κάπως εξασθένησε, όπως το Parkinson που εντέλει τον πήρε και από κοντά μας.

Ανέκαθεν παραγνωρισμένος και πρακτικά ίσως ποτέ συζητημένος στα σοβαρά κριτικά πηγαδάκια, που συχνότατα εξυμνούν απέραντες ασημαντότητες τις οποίες μετά από χρόνια υποδύονται έντεχνα ότι ποτέ δεν τα απασχόλησαν, ο Ταμαχόρι γύρισε στην πατρίδα του, επέστρεψε και στην φιλμογραφία των πρώτων τονισμών της (δήλαδή το Once Were Warriors), ξαναβρήκε τον λυρισμό του, δεν μπόρεσε όμως ποτέ να μπει στα charts Ακαδημιών, ετήσιων best of, ούτε βέβαια στις εσχατιές των influencer κιταπίων (sic) της ΜΚΔ δόξας που γνωρίζουν ομότεχνοί του.

Και μάλλον αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Πλέον ανήκει αποκλειστικά σε αυτούς που τον αγάπησαν, στους πάντα λιγότερους που βλέπουν κινηματογράφο με τη δάδα της Ιστορίας αναμμένη.