Κάπου όταν έβγαινε η «Χαμένη Λεωφόρος», μια από τις πιο επιδραστικές και μαζί «άγνωστες» ταινίες του mainstream κυκλώματος, είχε γραφτεί, και παραφράζουμε, ότι το σινεμά του Λιντς δεν το καλαβαίνεις, το αισθάνεσαι. Πίσω από αυτό βέβαια έχει κρυφτεί κόσμος και κοσμάκης, είτε κοινό που αποφεύγει το σινεμά του σαν την δυσεντερία, ή και κριτικοί που τακτοποιούνται αναπαυτικά πίσω από την επιχείρηση ερμηνείας που δεν έρχεται ποτέ.

Όπως και να 'χει, 45 χρόνια μετά το κατατοπιστικό επί των παραπάνω «Eraserhead», ο Λιντς είναι άλλου τύπου δημιουργός, έχει το ορκισμένο κοινό του και δεν έχει κάνει μισή ταινία σε όλα αυτά τα χρόνια που να μην είναι έντιμη ως προς τον χαρακτήρα του - για να μην πούμε πανηγυρικά ότι δεν έχει αστοχήσει και ποτέ. Ωστόσο... ευνόητο δεν τον λες. Σε μια εποχή που αρχίζει σιγά-σιγά τα κρούσματα μη κατανόησης λόγου μακρύτερου από ένα τιτίβισμα, το σινεμά του Αμερικανού ελίσσεται και ξεφεύγει ακόμα ευκολότερα στο ευρύ κοινό, που είναι και αμύητο στους κινηματογραφικούς τρόπους.

Enter Κάιλ ΜακΛάχλαν, ένας ηθοποιός ταυτισμένος με το σινεμά του Λιντς, εκεί στο πρώτο «Dune», αξέχαστος στο «Βελούδο», μπροστάρης και στα «Twin Peaks», που όποιος είδε δεν ξέχασε. Σε πρόσφατη συνέντευξή του αποκάλυψε και την δική του «παραίτηση»:

«Δεν προσποιούμαι ότι καταλαβαίνω πολλά απ' όσα κάνει ο Ντέιβιντ. Αλλά αναγνωρίζω ότι είμαι ο αγωγός του για να μπει κανείς στους κόσμους του και αυτό είναι μια πρόκληση και νοιώθω θαυμάσια για αυτό. Έχω αυτοπεποίθηση ότι καταλαβαίνω τα απαραίτητα. Η φύση του σινεμά του δεν απαιτεί απαντήσεις σε κάθε ερώτηση, αλλά εστίαση στην εμπειρία καθαυτή του έργου. Είναι μεγάλα κομμάτια των έργων του που δεν πιάνω και δεν χρειάζεται να το κάνω, αλήθεια. Είναι σινεμά εμπειρίας, σινεμά που διερωτάται πολύ αλλά δεν παρέχει και τις πιο πολλές απαντήσεις».

Και κλείνει: «Νομίζω ξέρει ακριβώς τι κάνει και τι θέλει να δημιουργήσει, έστω κι αν δεν καταλαβαίνω συχνά τα γιατί. Οι ταινίες του σε βάζουν σε μια δική τους λογική και σου ζητούν να πάψεις να σκέφτεσαι και να υπάρξεις στο παρόν. Οπότε κι εγώ ως ηθοποιός τού παραδίδω τον έλεγχο. Ξέρω ότι έχει τον χάρτη.»

Και είναι ακριβώς ο χάρτης της μεγάλης σκηνοθεσίας, να συμπληρώσουμε εμείς, καταχαρούμενοι που υπήρξε, υπάρχει και, δεν ξέρεις ποτέ, ίσως κάνει και καμμιά ταινία ακόμα.