Της έδωσε τον πρώτο της μεγάλο ρόλο, την έχρισε πρώτη φορά υποψήφια για Όσκαρ, εκείνη του αφέθηκε και μαζί έφτιαξαν μια ισπανική φιλμογραφία κομμένη και ραμμένη στους ultra drama κανόνες του μελοδραματικού σινεμά, ένα είδος που ο Αλμοδόβαρ αγαπά να… αγαπά.

Δυο χρόνια μετά το «Πόνος και Δόξα», ο Αλμοδόβαρ καλεί τις γυναίκες του για το «Madres Paralelas» («Παράλληλες Μητέρες» αν θέλουμε να το μεταφράσουμε στα ελληνικά). Όπερ εστί Πενέλοπε Κρουζ, Ρόζι ντε Πάλμα, Τζουλιέτα Σεράνο, Αιτάνα Σάντσεζ Γκιτόν και Μιλένα Σμιτ.

Η ιστορία ακολουθεί δυο μητέρες που γεννούν την ίδια μέρα και αφηγείται τις ιστορίες εκείνων των γυναικών του σήμερα, που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους.

«Με το "Madres Paralelas" επιστρέφω στο σύμπαν των γυναικών που αγάπησα, στην μητρότητα και στην οικογένεια. Μιλάω για τους απογόνους και τους προγόνους, το πόσο σημαντικοί είναι στην ζωή του καθενός, για την αναπόφευκτη παρουσία της μνήμης. Υπάρχουν πολλές μητέρες στην φιλμογραφία μου, αλλά αυτές είναι πολύ διαφορετικές. Σαν δημιουργός, οι μητέρες εκείνες που δεν είναι "τέλειες" αποτελούν την έμπνευσή μου, και το «Madres Paralelas» θα είναι έντονο δράμα».

Τάδε έφη Πέδρο Αλμοδόβαρ. Και εμείς αναμένουμε.