Τι έκανε λέει; Ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς δηλητηριάστηκε με νικοτίνη για την «Εξουσία του Σκύλου»; Ο Τζάρεντ Λέτο μένει Morbius ακόμα και στα διαλείμματα; «Ε και;» λέει ο Μαντς Μίκελσεν θυμιζόντάς μας εκείνη την ωραία διένεξη που είχαν ο Λόρενς Ολίβιε με τον Ντάστιν Χόφμαν στα γυρίσματα του «Marathon Man», όταν ο δεύτερος ταλάνιζε τον πρώτο με την πολύωρη προετοιμασία της Μεθόδου, εξωθώντας κάποια στιγμή τον Ολίβιε να τον ρωτήσει «γιατί απλώς δεν υποδύεσαι;». Σωστό, τελεία.
Βέβαια δεν φταίνει οι ηθοποιοί, πάμπολλες μεγάλες ερμηνείες κι ερμηνευτές έχουν για μπούσουλα τη Μέθοδο. Και δεν τις ξεχνά κανείς. Αλλά να: Κατά πρώτον ποιος πολυνοιάζεται αλήθεια που ο Κρίστιαν Μπέιλ έχει βάλει τρόμπα και φουσκώνει κι αδυνατίζει για ταινίες που κανείς δεν θυμάται για άλλο λόγο πλην του Μπέιλ, ποιος ενδιαφέρεται επειδή ο Λέτο δεν βγαίνει από τον χαρακτήρα του Morbius; Κατά δεύτερον, και μαζί η απάντηση στο πρώτο, κάτι media και κάτι δημοσιογράφοι που ενδιαφέρονται περισσότερο για τα γυρίσματα παρά για την ταινία, περισσότερο για τα καπρίτσια παρά για τις καλλιτεχνικές, κινηματογραφικές ιστορίες, είναι υπεύθυνοι για όλο αυτό το hype της Μεθόδου που έχει γίνει τσιχλόφουσκα εδώ και καιρό.
«Μαλακίες», λέει λιτά και γλαφυρά ο Μίκελσεν. «Κι αν είναι ένα σκατο-έργο, τι νομίζεις ότι έκανες; Να εντυπωσιαστώ που δεν βγήκες από τον χαρακτήρα; Από την ταινία έπρεπε να έχεις βγει. Πώς προετοιμάζεσαι για έναν serial killer δηλαδή; Παίρνεις μια διετία να το τσεκάρεις εκ των έσω; Είναι δήθεν όλο αυτό, απλά».
Βέβαια, και σωστά, ο Μίκελσεν δεν αρνείται την ακεραιότητα του καλλιτέχνη στις περιπτώσεις «μεθοδικών» ηθοποιών. Δίνει όμως το εύσημο στο ταλέντο και την σκηνοθέτησή του, όχι στη Μέθοδο. «Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις είναι σπουδαίος ηθοποιός. Αλλά δεν έχει καμμία σχέση με τη Μέθοδο το γεγονός αυτό», λέει ο Μίκελσεν για τον ηθοποιό που σπάνια βγαίνει εκτός ρόλου στην διάρκεια μιας παραγωγής.
Και κλείνει, εύλογα, με τα media. «Τα media λένε 'ω Θεέ μου, το πήρε τόσο σοβαρά, άρα πρέπει να είναι φανταστικός, ας του δώσουμε ένα βραβείο'. Και μετά όλοι μιλούν γι' αυτό και το πράγμα αποκτά υπόσταση».
Εμ δεν έχει δίκιο ο Λόρενς Ολίβιε; Αλλά τι να κάνεις που ο περισσότερος κόσμος θέλει να πιστεύει ότι κάτι συνέβη πραγματικά για να το δεχθεί σε μια ταινία; Είναι όπως με τα «βασισμένα σε πραγματική ιστορία». Λες και οι μεγαλύτερες ταινίες του σινεμά δεν ήταν αυτές που αφηγήθηκαν ψεύτικες ιστορίες με τρόπο που να τις κάνουν για πάντα αληθινές.
