Αλύπητα για τους πολέμιους το making of της ταινίας που δεν της έμελλε να αποδεκτή (στον καιρό της τουλάχιστον, αλλά και τι θα «καιρός της», αλήθεια;), έρχεται εκ νέου σε μεγάλο φεστιβάλ, αυτό της Βενετίας, υπογεγραμμένο μάλιστα από τον Μάικ Φίγκις, έναν ρηξικέλευθο τύπο, στα 77 του πια, ο οποίος στην καλύτερη εποχή του έκανε ένα για τα στούντιο κι ένα για τον εαυτό του (και ήταν όλα ωραία - μέχρι που μπήκαμε στον 21ο αιώνα).

Χρειάζεται ένας τρελός για να πιάσεις έναν τρελό, που λέει παραφρασμένο και το ρητό, και ο Φίγκις είναι αυτός. Έχει μέσα συνεντεύξεις από όλους - αλλά και μερικούς εξωτερικούς όπως ο Λούκας ή Σπάικ Λι - έχει ένα χρονικό δεκαετιών που θεμελιωνόταν το σχέδιο, έχει πλάκα (Όμπρεϊ Πλάζα ευχαριστούμε), έχει (πώς αλλιώς;) αποθέωση κάποιου που έβαλε τα λεφτά του για να κάνει ένα ονειρό του. «Και τι έγινε να πεθάνεις απένταρος αν συνέβη στην πορεία πραγμάτωσης ενός ονείρου;», ρωτά ο Κόπολα αφοπλιστικά, Εντάξει απένταρος δεν είναι όπως εννοείται η απενταρότητα (sic) των συνηθισμένων ανθρώπων αλλά, και πάλι, στα 85 σου μπορείς απλά να βάλεις το ένα πόδι πάνω στο άλλο και να πίνεις κρασιά βλέποντας έργα.

Η περιπέτεια, η εφεύρεση και η (εγωπαθής;) έλλειψη τυπικής καλλιτεχνικής ματαιοδοξίας περφεξιονισμού και εγκατάστασης στις δάφνες είναι σύμφυτη με τον Κόπολα και γι' αυτό θα τον γιορτάζουμε πάντα, ανυποχώρητα. Μόνη αντίρρηση; Το απαράδεκτο ai looking πόστερ του ντοκιμαντέρ.

Ιδού τρέιλερ: