Αναπόφευκτα θυμάται κανείς την υποδειγματική διένεξη του Λόρενς Ολίβιε με τον Ντάστιν Χόφμαν στα γυρίσματα του «Marathon Man». Εκεί, ο Βρετανός θρύλος είχε ελαφρώς αγανακτήσει με τον μεθοδισμό του Ντάστιν Χόφμαν και τις καθυστερήσεις του μέχρι να «μπει στο πετσί του ρόλου» ζώντας ανάλογα με τον χαρακτήρα που υποδυόταν. «Γιατί απλά δεν...παίζεις;» είχε ρωτήσει ο Ολίβιε και, από μια πλευρά, τα επιχειρήματα έληγαν εδώ.
Η κόντρα, αισθητικού χαρακτήρα αλλά και θέτουσα ζητήματα πρακτικότητας στη δουλειά, είναι ιστορική. Και ο Μάρτιν Φρίμαν την αναζωπυρώνει με έκτακτες δηλώσεις που θέτουν ζητήματα: «Είναι σπαστικό να 'χάνει' κάποιος τον εαυτό του στο γύρισμα. Είναι ένας εντελώς μη πρακτικός τρόπος δουλειάς και πιστεύω ότι ανήκει στην μαθητική και ακαδημαϊκή πραγματικότητα, όχι στην πρακτική εφαρμογή».
Ο Φρίμαν εν συνεχεία πιάνει τον Τζιμ Κάρεϊ και την περίφημη ιστορία των γυρισμάτων του «Άνθρωπος στο Φεγγάρι», όπου ο Αμερικανός κωμικός υποδύθηκε μανιακά, εντός και εκτός κάμερας, τον Άντι Κάουφμαν. Ο Μίλος Φόρμαν είχε βγει εκτός εαυτού με τον ηθοποιό του εκεί και ο Μάρτιν Φρίμαν συναινεί: «Για μένα, και θεωρώ ότι ο Τζιμ Κάρεϊ είναι ένας υπέροχος και ευφυής άνθρωπος, αυτό ήταν η πιο σπουδαιοφανής, εγωιστική, ναρκισιστική μαλακία που έχω δει ποτέ. Και η ιδέα ότι η κουλτούρα μας το επαινεί ή το υποστηρίζει είναι διαταραγμένο, κυριολεκτικά διαταραγμένο φαινόμενο».
«Πρέπει να είσαι προσγειωμένος στην πραγματικότητα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μεταξύ action και cut δεν οφείλεις να χάνεις τον εαυτό σου», συνεχίζει ο Φρίμαν. «Όμως όλα τα άλλα είναι μια προσποιητή ανοησία, εντελώς ερασιτεχνική και αντιεπαγγελματική. Κάνε τη δουλειά σου».
Είναι βέβαια ιστορικού χαρακτήρα η «διένεξη» Αμερικανών-Βρετανών, με την υπόθεση της Μεθόδου να είναι μια λογική που έχει πάρει την αμερικανική ιθαγένεια και να στέκει απέναντι τον παραδοσιακό τρόπο «προσποίησης» των Βρετανών. Διένεξη που έχει και ένα διαστροφικό ενδιαφέρον, αν θυμηθεί κανείς την ακαδημαϊκή λατρεία των Όσκαρ στους Βρετανούς ερμηνευτές, έστω με δεδομένη την στήριξη και στα «δικά τους» παιδιά, από την έλευση των Μπράντο, Κλιφτ και Ντιν κι έπειτα. Εκτός των χαρακτηρισμών πάντως, η λογική του Φρίμαν έχει όντως κύρια σημασία στην επαγγελματική διεκπεραίωση του γυρίσματος.
