Υπάρχουν άνθρωποι που πίνουν νερό στο όνομα του Γουέστ (και της Μία Γκοθ, μην ξεχνάμε συνυπογράφει σεναριακά) λόγω της horror τριλογίας που για κάποιους είναι πολλά παραπάνω από horror τριλογία. Αυτό με τη σειρά του ανοίγει μια συζήτηση περί ειδών και μοτίβων, που δεν είναι η ώρα της. Η ώρα είναι Σκορσέζε σε κατάσταση δέους με τον Τάι Γουέστ. Καλά διαβάσατε.

«Άγριο, υπνωτικό και βαθιά ενοχλητικό» έλεγε ο Σκορσέζε για την «Pearl» (το 2^ο μέρος της τριλογίας), συμπληρώνοντας σε επιστολή του στην Α24: «Με συνεπήρε, με ενόχλησε και μετά με ανησύχησε τόσο που δυσκολεύτηκα να κοιμηθώ. Αλλά δεν μπορούσα να πάψω να βλέπω.»

Ακόμα «χειρότερα» ο Σκορσέζε έφτασε να παραλληλίσει τον Γουέστ με τον Βαλ Λιούτον ήδη από τον καιρό των «Innkeepers»: «Η ταινία του στέκει ακόμα και αν της αφαιρέσεις το υπερφυσικό στοιχείο», συμπληρώνοντας πως αυτό είναι κάτι που έκανε ο Λιούτον στις ιστορίες του. Πίσω στην τριλογία, ο Μάρτυ μας ισχυρίζεται: «Το Χ είναι η slasher εποχή των ‘70ς, η Pearl είναι το μελόδραμα του ’50 με τα κορεσμένα του χρώματα, η MaXXXine είναι ‘80ς Χόλιγουντ, πειραγμένο, χαλασμένο, απελπισμένο. Τρεις ιστορίες που συνδέονται σε τρεις διαφορετικές στιγμές της κινηματογραφικής κουλτούρας κατοπτρίζοντας μια ευρύτερη κουλτούρα. Εισάγοντας λαθραία μοντέρνες ιδέες σε έργα βουτηγμένα στο παρελθόν, ο Γουέστ έκανε κάτι τολμηρό και πλήρως κινηματογραφικό.»

Ο Σκορσέζε έχει δηλωμένη αγάπη για τους smugglers δημιουργούς, ίσως βαθιά μέσα του ήθελε πάντοτε να είναι και τέτοιος. Προσωπικά δεν έχω δει την τρίτη ταινία, οπότε δεν έχω αίσθηση της τριλογίας. Δεν χωρά αμφιβολία πώς οι δύο πρώτες ταινίες σηκώνουν συζήτηση και μια τέτοια ανθεκτικότητα είναι από μόνη της είναι ένα εκπληρωμένο κριτήριο καλού σινεμά. Οι ύμνοι του Σκορσέζε ανεβάζουν ιδιαίτερα τον πήχη για έναν δημιουργό που μοιάζει ικανός όσο το σενάριό του. Η συζήτηση τώρα ξεκινά.