Λέει ο Λόρενς του Ντέιβιντ Λιν σε μια σκηνή του «Λόρενς της Αραβίας», «do you think I'm just anybody?». Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στην περίπτωση του «Megalopolis», κι έτσι ακριβώς μας ρωτούν κάποια έργα, όχι εσκεμμένα (όχι επίτηδες εννοώντας) αλλά από σύλληψης και κατασκευής.
Το «Megalopolis» ήδη τεκμηριώνει την ερώτηση. Δίχασε εντελώς από την πρώτη του προβολή στις Κάννες, μόνοιασε (...) την απέχθεια/αδιαφορία του μεγάλου κοινού, που αν έβλεπε και γούσταρε τέτοια πράγματα ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός, και ήδη βλέπεις τριγύρω να γράφονται (από δημιουργούς, από κριτικούς, από δημοσιογράφους, από κόσμο) λέξεις που προτρέπουν στην άλλη του προσέγγιση. Το λέμε πάντα, γιατί έτσι είναι, όχι γιατί είμαστε μάγκες, ότι οι ταινίες δεν είναι καλά και σώνει πασατέμπος, δεν απολαμβάνονται όλες τους με μια θέαση (ούτε με δύο, ούτε με τρεις), δεν απολαμβάνονται υποχρεωτικά με τον ίδιο τρόπο από τον καθένα (δόξα τω Θεώ οι απολαύσεις είναι ποικιλόμορφες) και δεν πέπτονται επίσης από τον καθένα με τον ίδιο τρόπο. Δεν χρειάζεται επίσης να καταποντίζεται κανείς από την ανάγκη γνωμοδότησης. Μπορούμε και να περιμένουμε. Σημασία έχει πως νοιώθεις και τι καταλαβαίνεις (εν προκειμένω) από ένα έργο, όχι πόσα απίδια βάνει ο σοσιομιντιακός σάκκος σου.
Έχοντας πει όλα αυτά τα πανεπιστημιακά, ο έρχεται ο Φράνσις ο Φορντ και ο Κόπολα, που έγινε τραγούδι όταν το 50% των σημερινων του επικριτών δεν είχαν γεννηθεί, και πέραν της τέλειας λίστας του στο Letterboxd μάς παραδίδει και μια λίστα ταινιών που του ενέπνευσαν μορφές, στάσεις και βλέψεις του «Megalopolis».
Ανάμεσά τους απίθανα, σημαδιακά έργα, ενδεικτικά εν γένει του τι δημιουργός είναι ο Κόπολα θα έλεγα (και πόσο διαφέρει από άλλους, εξίσου σινεφίλ, ομολόγους του), όπως τα Things to Come, Invisible Man, Beauty and the Beast (του Κοκτώ), The Fountainhead, κόσμοι δηλαδή δημιουργών όπως ο Γουέλς (ο συγραφέας - αν και υπάρχει φυσικά και ο Πολίτης Κέιν στη λίστα), ο Βίντορ, ο Γουέιλ, η Άιν Ράντ, o Τζορτζ Μπέρναρντ Σο και τόσοι άλλοι που ήταν πάντα στο καλλιτεχνικό ραντάρ, άλλο που τώρα προέχει η ανάγκη αντικατάστασής τους. Έχει βάλει μέσα ακόμα και το Καίσαρας και Κλεοπάτρα, με Κλοντ Ρέινς και Βίβιαν Λι, και θα με βαλει να το ξαναδώ που δεν μου αρέσει καθόλου. Ειδική θέση η Καμπίρια του 1914, μια ταινία που για πολλούς (μεταξύ άλλων και του Σκορσέζε), «γεννά» το επικό σινεμά.
Στο IndieWire υπάρχει ένα άρθρο για τον Κόπολα και τις αναφορές του, ήρεμο, χωρίς βλάψιμο αναγνωσιμότητας και τζάμπα φασαρίας, στο οποίο θα βρείτε και μια μικρή αναφορά σε κάθε ταινία. Σας αφήνουμε στα ψύχραιμα χέρια του, με την ελπίδα ότι η πανελλήνια πρεμιέρα του στη χώρα μας, την ερχόμενη Παρασκευή 11/10 στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στο πλαίσιο των 30ών Νυχτών Πρεμιέρας, θα είναι μια πνευματική γιορτή και ένα λιθαράκι όχι απλά στην εμπορική καριέρα μιας ταινίας, αλλά στο πώς βλέπουμε σινεμά, διαδικασία που δεν μας βλάπτει σε τίποτα να προοδεύει διαρκώς.
