Παρά το γεγονός ότι η πρεμιέρα στις Κάννες απέφερε έναν απόηχο διχασμένο, εν μέρει ίσως και εξ αιτιίας του γεγονότος αυτού, η ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα έχει το είδος του buzz που μόνο τα «Μάτια Ερμητικά Κλειστά», ένα τέταρτο του αιώνα πριν, κατά κάποιο τρόπο είχαν. Και τότε ένα θρύλος «επέστρεφε» - μάλιστα επίσης ύστερα από «πολυδιαφημισμένα» γυρίσματα. Και τότε η Κριτική είχε διχαστεί - μην φανταστείτε τίποτα διθυράμβους, υπήρχαν άνθρωποι (κάποιοι διακεκριμένοι) που την έβλεπαν από κενή και ανόητη, έως φλύαρη, καταστροφική και ημιτελή. Πολλοί το πιστεύουν ακόμα. Κι εκείνη η ταινία, όπως αναπόφευκτα και τούτη, είχε τον πιο πολύ κόσμο να ξύνει το κεφάλι του - ή και να φεύγει βρίζοντας. Μια (μικρή) διαφορά: Εκείνη είχε κόψει κάποια εισιτήρια (είχε προλάβει να κόψει είναι το σωστό, μέχρι να πάρει ο κόσμος μυρωδιά ότι δεν ήταν κατηγορία πτερού), τούτη δεν θα τα κόψει, όσο κι αν ορισμένοι θα θέλαμε. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα.

Τώρα λοιπόν, επιτέλους, ύστερα από ένα τρέιλερ-φιάσκο που θα συμβάλλει στο όλο ιστορικό μιας δημιουργίας που το θέμα είναι αν θα υπερκαλύψει το buzz με την πραγματική φήμη της, έχουμε ένα διαφημιστικό κανονικό. Οι εικόνες του Κόπολα κάνουν μερικά fanboys σαν εμάς να ανακάθονται εκστατικά, η «θεϊκή» φωνή του Φίσμπερν προειδοποιεί περισσότερο από εξαγγέλει, θυμίζοντας ένα μάθημα πάνω στην «υπομονή του θεατή» που δεν χρειάζεται κιόλας να κατακλυστεί αυτάρεσκα από την γνώμη του προτού σκεφτεί λίγο παραπάνω την θέση του έναντι ενός κάποιου (όποιου) καλλιτεχνικού στοχασμού. (Παρεμπιπόντως και η ταινία του Κιούμπρικ κατηγορήθηκε ως «κήρυγμα μονογαμικότητας» - θεούλη μου τι γράφει ο καθένας μας.) 

Αυτά. Όλα τα άλλα, ίσως και τα παραπάνω, τα ξέρατε, στις 27 Σεπτεμβρίου στις αίθουσες των ΗΠΑ η ταινία, ιδού το -στρωτό- τρέιλερ, δίχως την λάσπη προς πεθαμένους κριτικούς, με την έπαρση της μεγαλοφυίας που προπορεύεται της εποχής της.