Η διαφορά φιλοσοφίας ανάμεσα στην παραγωγή του τελευταίου Ιντιάνα Τζόουνς, που πελαγοδρομεί «αβοήθητο» από τους υψηλούς επόπτες του και του πρώτου μέρους του επίσης τελευταίου Mission Impossible, που έχει το προνόμιο να έχει στο πηδάλιο δυο τύπους-απάντηση στις προσευχές του σινεφίλ της δράσης: (Σημείωση, της σοβαρής δράσης, όχι του φονικού λούνα παρκ ταινιών ατραξιόν με πλοκή/διάλογο παρενθετικά σε set-pieces ξυλόφονων - sic). Το ένα αποφασίζει μια σχεδόν ημίωρη έναρξη με de-aging του ήρωά της, σε μια σκηνή που φτιάχτηκε ως άλλοθι κατασκευής του de-aging, δηλαδή ως όχημα μιας τεχνολογίας επί της οποίας στήνεται μια διαφημιστική προώθηση. Η άλλη αποφασίζει ότι το de-aging τριών-τεσσάρων χαρακτήρων στο τέλος θα κοστίζει όσο η σκηνή του τρένου και αποφασίζει να το βυθίσει στα σκοτάδια και τις σκιές, όπου και ανήκει, και να φτιάξει μια ταινιάρα δράσης, πλοκής και θεάματος με διαφημιστικό πόλο ένα «αναλογικό» stunt που όταν δεις την ταινία καταλαβαίνεις ότι ακόμα και αυτό είναι μέρος εξυπηρέτησης της ιστορίας.  

Ο Κρίστοφερ ΜακΚουόρι αναφέρθηκε πρόσφατα στην πιθανότητα που υπήρξε κάποια στιγμή στην παραγωγή του πρώτου μέρους του MI7. Καθώς η ταινία έχει μια βασική αναφορά στο παρελθόν του Ίθαν προτού αυτός βρεθεί στις τάξεις της IMF, έπρεπε, όπως λέει ο ΜακΚούορι, «να μεταφερθούμε στο 1989, σε ένα MI που θα σκηνοθετούσε ο Τόνι Σκοτ. Αυτόν θα είχαμε πριν την ταινία του Ντε Πάλμα», λέει ο δημιουργός στο Empire. «Είδαμε λοιπόν το 'Days of Thunder', είδαμε το στιλ του, σκεφτήκαμε πώς θα το γύριζε ο Τόνι Σκοτ και ψάξαμε ποια ήταν η ενζενί τότε, που θα κρατούσε ίσως τον ρόλο της νεαρής γυναίκας. Ήταν η εποχή του 'Mystic Pizza', ω Θεέ μου η Τζούλια Ρόμπερτς, και μετά το 'Pretty Woman'. O μόνος τρόπος για μας λοιπόν θα ήταν να πείσουμε την Τζούλια Ρόμπερτς να έρθει για έναν μικρό ρόλο στην αρχή. Όμως τότε όλοι θα σκέφτονταν το de-aging της Τζούλια, του Τομ, του Εσάι και του Χένρι Τσέρνι.» Και εκτός του ότι θα κόστιζε όσο η σκηνή του τρένου, όπως είπε ο ΜακΚουόρι, δεν είναι κάτι που θέλαμε.

Και το άλλο που δεν ήθελαν, αλλά είναι σεμνός ο άνθρωπος για να το πει, είναι ότι όταν έχεις ξοδέψει τόσο χρόνο, τόση σκέψη και τόση προσπάθεια για να στήσεις ένα magnum opus δράσης, δεν χαραμίζεις το πνεύμα σου σε μια επιδερμική κοινοτοπία που περισπά αντί να βυθίζει σε μια ιστορία. Πόσο απολαυστική αλήθεια η εμπιστοσύνη σε δημιουργούς που ενδιαφέρονται να κάνουν καλά τη δουλειά τους και δουλειά τους, εν προκειμένω, είναι ο συναρπασμός σου.