Να είμαστε σαφείς, ο κόσμος το 'χει τούμπανο. Το biopic για τον Μάικλ Τζάκσον είναι πυριτιδαποθήκη. Είναι μακράν το πιο στριμμένο, το πιο δύσκολο biopic που μπορεί να σκαρφιστεί η βιομηχανία. Σχεδόν ότι και να γίνει, επίσης, θα είναι και το πιο εμπορικά επιτυχημένο. Ωστόσο, ο συνδυασμός του ποιος βιογραφείται (Ο ποπ σταρ του 20ού αιώνα ΚΑΙ ένα γιγάντιο ταλέντο) με τις φήμες που τον ακολουθούν (όχι ότι δεν υπήρχε αρκετή δυσφήμιση και όσο ζούσε), είναι μια κοσμικών διαστάσεων μολότωφ για την βιομηχανία. Η έξοδος της ταινίας, ακόμα και με τα τρέχοντα μέτρα «επικαιρότητας ανά δευτερόλεπτο», θα περάσει σαν πυρηνικός οδοστρωτήρας από τα μίντια. Και κορυφαία διασημότητα, και υποτιθέμενη παιδοφιλία, και μαύρος καλλιτέχνης, και social, το μόνο που μπορεί να κόψει εισιτήρια είναι μην καθυστερήσει τόσο που οι φανς αρχίσουν να πεθαίνουν και δεν το προλάβουν. Γιατί οι haters θα το δουν, ή «θα το δουν» έτσι κι αλλιώς.
H ταινία λοιπόν, που δεν είναι καν ακόμα ταινία, έχει πέσει σε ξέρες. Υπάρχει λένε «φανταστικό υλικό 3½ ωρών», πλήρως αμοντάριστο. Κι αυτό χωρίς να υπάρχει...τρίτη πράξη, καθώς ό,τι είχε γυριστεί πέταξε και θα πρέπει να υπάρξουν reshoots λόγω «μείζονων νομικών προβλημάτων». Οπότε το σενάριο πρέπει να ξαναγραφτεί, ένα σενάριο που πρέπει να έχει πέσει νοκ άουτ από το πολύ doctoring. Τζον Λόγκαν θέλεις να είσαι μόνο γιατί θα χρυσοπληρωθεί, όμως ποια θα είναι η θέση του αφ' ότου βγει η ταινία σηκώνει κουβέντα. Ως έχουν τα πράγματα δεν υπάρχει περίπτωση για πριν τα μέσα του 2026. Κι επειδή το πρόγραμμα δεν περιμένει, ίσως θα πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να περιμένουν το 2027. Και βλέπουμε. Αν σκεφτεί κανείς ότι τα γυρίσματα έχουν ολοκληρωθεί από τον Μάιο του 2024, το «Michael» μπαίνει με τα τσαρούχια στον μακρύ κατάλογο των βαθιά προβληματικών παραγωγών της ιστορίας του σινεμά. Moonwalking πραγματικό.
Σε όλα τα παραπάνω δύο ακόμα πράγματα πρέπει να λογαριαστούν, είπαμε να είμαστε ειλικρινείς. Το ένα είναι ότι η Lionsgate, η παραγωγός εταιρεία, αντιμετωπίζει προβλήματα επιβίωσης (οπότε υπάρχει και ένα σενάριο, τραβηγμένο ίσως, στο οποίο γίνεται εξαγορά/συγχώνευση και ένα μοντάζ-τσεκούρι βγάζει την ταινία στο άψε-σβήσε) και το άλλο, πιο σοβαρό, ότι η ταινία περιμένει να δει την επίδραση Τραμπ στην πολιτική της Ψυχαγωγίας. Αν δηλαδή θα γυρίσουμε σε έναν Μεσαίωνα κοινωνικών στάσεων, αν θα υπάρξει αναζωπύρωση του woke ή θα βρεθεί μια χρυσή (για τα στούντιο, τουλάχιστον) μέση οδός που θα φυσιολογικοποιήσει την συζήτηση για μια ακανθώδη ταινία. Η οποία μπορεί τελικά, όπως έχουμε ξαναγράψει, να κοπεί και σε δύο μέρη!
Το μέλλον αναφαίνεται χλωμό.
