Ο δημοσιογράφος Ρίτσαρντ Μόργκαν της Washington Post έγινε το πρώτο άτομο που θα είχε τη δυνατότητα να διαβάσει το προσωπικο αρχείο που περιλαμβάνει δεκάδες ανολοκλήρωτες δουλειές του Γούντι Άλεν, το οποίο φυλάσσεται στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου Πρίνστον από το 1980. Το αρχείο αποτελείται κυρίως από drafts ή συνόψεις σεναρίων καθώς και προσωπικές σημειώσεις και περιγράφηκε από τον Μόργκαν ως «αρχείο 56 κουτιών για 57 χρόνια».

Στα όσα μοιράστηκε με το κοινό της εφημερίδας ο Μόργκαν, αναφέρεται σε ένα σενάριο που βρήκε με τίτλο «The Filmmaker» όπου θα πρωταγωνιστούσε ο ίδιος ο Άλεν σε έναν φελινικό ρόλο ενός σκηνοθέτη ερωτικών ταινιών που ερωτεύεται μια νεαρή γυναίκα. Ο ήρωας, που ονομάζεται Γούντι Άλεν, γυρίζει πορνό με σκοπό να μαζέψει χρήματα για να γυρίσει ντοκιμαντέρ και ενώ ήδη βρίσκεται σε σχέση με μια γυναίκα, γνωρίζει μια νεαρή σχιζοφρενή  σε μια ψυχιατρική κλινική, όπου βρίσκεται για γύρισμα, και γίνεται εμμονικός μαζί της. 

Το σενάριο αυτό γράφτηκε περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 60 αλλά ο Άλεν το παράτησε. Ο Μόργκαν με αφορμή αυτή την ιστορία αλλά και παρόμοια drafts στα οποία βρήκε μεσήλικες, εύπορους και μορφωμένους ήρωες να έχουν σχέση με νεαρές κοπέλες, συνδύασε αυτή την εμμονή του Άλεν με ταινίες όπως το «Μανχάταν», όπου ο χαρακτήρας του Άλεν έχει σχέση με μια 17χρονη, για να μιλήσει για έναν «επαναλαμβανόμενο μισογυνισμό».

«Ο Άλεν, παρά τις βραβεύσεις και την αναγνώριση, ενδιαφέρεται κυρίως για ιδέες όπου πετυχημένοι άνδρες έχουν δίπλα τους μια γυναίκα ως ένα όμορφο τρόπαιο»γράφει ο Μόργκαν, θυμίζοντας πως στην επόμενη ταινία που έχει ανακοινώσει ο Άλεν, υπάρχει στο σενάριο μια σχέση ενός 44χρονου με μια 15χρονη. 

Θυμίζουμε ότι όλα αυτά γράφτηκαν σε μια περίοδο που ο Άλεν έγραφε ανελλιπώς, καθώς πέρα από την καθιέρωσή του στον κινηματογράφο τη δεκαετία του 70, είχε εκδώσει και πολλά μικρά σπαρταριστά διηγήματα. Το σύνολο αυτής της δουλειάς επικεντρώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις δίνοντας πολλά αξιόλογα αποτελέσματα και οι απόψεις του Μόργκαν (που στηρίζονται πάνω σε ιδέες που μάλλον και ο ίδιος ο Άλεν δε θεώρησε σπουδαίες γι' αυτό και δεν τις προχώρησε) μοιάζουν περισσότερο ως ένα βιαστικό συμπέρασμα βασισμένο σε επιλεκτικά παραδείγματα, περισσότερο για να ταιριάζουν στο κλίμα της εποχής παρά ως μια σπουδή πάνω στο μυαλό του Άλεν.