Τα αστεράκια που καθημερινά καταθέτουν διεθνείς κριτικοί κινηματογράφου στα μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης μπορεί πολύ συχνά να είναι αποπροσανατολιστικά. Πόσω μάλλον στη διάρκεια της Μόστρα, όπου πολύς χώρος και πολύ βάρος δίνεται σε όσα πρεσβεύει ο ιταλικός Τύπος.
Στο καθημερινό επαγγελματικό έντυπο «Venews», που εκδίδεται σε συνεργασία με το αμερικανικό περιοδικό «Variety», είναι 11 οι Ιταλοί κριτικοί που δίνουν τη γνώμη τους για τις διαγωνιζόμενες ταινίες έναντι 10 από τον διεθνή χώρο. Και σύμφωνα με τον μέχρι τώρα μέσο όρο της λίστας, καλύτερη ταινία είναι «Το πάθος» του Κάρλο Ματσακουράτι, ένα εκ των τεσσάρων ιταλικών φιλμ που διεκδικούν τον Χρυσό Λέοντα στο φετινό διαγωνιστικό.Μια τυπική σάτιρα των ιταλικών μίντια, με τον Σίλβιο Ορλάντο σε ρόλο ξεπεσμένου σκηνοθέτη που πιέζεται από τον ατζέντη του να στήσει ταινία με σέξι «γλάστρα» της μικρής οθόνης. Τίποτα το ιδιαίτερο - μια κωμωδία αλά Νάνι Μορέτι, χωρίς όμως το πολιτικό στοιχείο.
Στη δεύτερη θέση ισοβαθμούν το «Somewhere» της Σοφίας Κόπολα και το «Potiche» του Φρανσουά Οζόν. Σάτιρες κι αυτές, η καθεμιά στο δικό της στυλ. Με το «Somewhere» η Κόπολα λες και επιχειρεί ένα ριμέικ του δικού της «Χαμένου στη μετάφραση», αντικαθιστώντας το Τόκιο με τον κόσμο του Χόλιγουντ και τους Μπιλ Μάρεϊ και Σκάρλετ Γιόχανσον με τους Στίβεν Ντορφ και Ελ Φάνινγκ ως πατέρας-σταρ και κόρη μισοπαραμελημένη εδώ που περνούν τις ημέρες τους στην απόλυτη κενότητα.Εύστοχο, αστείο μέσα στην πίκρα του, αλλά τίποτα που να μην έχουμε ξαναδεί.
Οσο για το γαλλικό ερωτικό δράμα «Λίγοι ευτυχείς» του Αντονι Κορντιέ, που τόσο μας μάγεψε, βρίσκεται στην εντελώς τελευταία θέση με τη χειρότερη βαθμολογία.
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Μένει να δούμε πώς θα αντιδράσουν οι εν λόγω συνάδελφοι σε άλλες δύο εξαίρετες ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος, που πρωτοπροβλήθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου - το αργών ρυθμών αλλά κλιμακούμενης έντασης αντι-γουέστερν «Meek’ s Cutooff» της Αμερικανίδας Κέλι Ράικαρντ («Γουέντι και Λούσι»), μια μεγαλειώδης μέσα στη λιτότητά της μελέτη του ανθρώπινου ήθους και της αξιοπρέπειας υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες, και το «Post Mortem» του Χιλιανού Πάμπλο Λαρέν, το ασυμβίβαστα σκληρό πορτρέτο ενός υπαλλήλου νεκροτομείου στο Σαντιάγκο του Πινοσέτ.
Ρόμπυ Εκσιέλ
