Το άστρο του έλαμψε όταν υποδύθηκε το πανέξυπνο λαγωνικό του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, αλλά για τον 37χρονο Μπένεντικτ – Σέρλοκ Χολμς- Κάμπερμπατς οι ρόλοι που ακολούθησαν είχαν εξίσου δυνατό διανοητικό υπόβαθρο, ακόμα και στις περιπτώσεις που επικρίθηκαν, όπως στην περίπτωση του «Ο Άνθρωπος που Πούλησε τον Κόσμο», μια ταινία που γνώρισε εισπρακτική αποτυχία παρά το «καυτό» θέμα των Wikileaks, με το οποίο καταπιάστηκε.
Έχοντας συμμετάσχει και στην οσκαρική καλύτερη ταινία της χρονιάς, «12 Χρόνια Σκλάβος», ως λευκό αφεντικό του Αμερικανικού Νότου που αισθάνεται διχασμένος, ο Βρετανός ολοκλήρωσε το ρόλο του ως κρυπτογράφος και πρωτοπόρος της θεωρητικής πληροφορικής, Άλαν Τούρινγκ, που καταδικάστηκε για ομοφυλοφιλία στο βιογραφικό φιλμ «The Imitation Game» και όπως δηλώνει στο T-Magazine (φωτογραφημένος από τον Karim Sadli), πλέον επιθυμεί να ερμηνεύσει έναν λιγότερο εκλεπτυσμένο χαρακτήρα: «Συνέχεια φαίνεται να με καλούν για φλεγματικούς, αιθέριους, προβληματισμένους διανοούμενους, ή για διφορούμενους ρόλους κακών εραστών» εξηγεί ο Μπένεντικτ, ομολογώντας ότι «είμαι έτοιμος να δείξω ότι μπορώ να υποδυθώ έναν πραγματικό βλάκα».
Η φυσιογνωμία και το background του Βρετανού πρωταγωνιστή, που σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ, αλλά και στην Ακαδημία Μουσικής και Δραματικών Τεχνών του Λονδίνου, παιδί ηθοποιών, που από νωρίς ανέβηκε στο σανίδι του West End κι έφτασε το 2011 να κερδίσει τα βραβεία Olivier, Evening Standard και Critics’ Choice για τον εναλλασσόμενο ρόλο του στον «Φρανκενστάιν» του Ντάνι Μπόιλ, οδηγούν τους σκηνοθέτες και τους υπεύθυνους κάστινγκ να τον επιλέγουν σε «λεπτούς» ρόλους, ακόμα κι αν πρέπει να ενδυθεί το μανδύα του «κακού» στο Star Trek - μια εμφάνιση αξιόλογη, αλλά όχι επαρκώς απογειωτική ώστε να βρει θέση δίπλα σε μεγάλες ερμηνείες όπως αυτή του Χιθ Λέτζερ στο Τζόκερ.
Κι όλα αυτά με αφετηρία τον Σέρλοκ, για τον οποίο ο Μπένεντικτ δηλώνει ότι μπορεί ο κόσμος να τον λάτρεψε, αλλά υπενθυμίζει με χιούμορ στους φαν ότι ο ίδιος ο χαρακτήρας ποτέ δε θα «αγκάλιαζε» κανέναν από όσους παθιάζονται μαζί του: «Αντίθετα θα σε κατέστρεφε, είναι ένας απόλυτος μπάσταρδος».
Έτοιμος για κάτι πιο «ελαφρύ» και πιο «κωμικό», έδωσε το στίγμα του και στην οσκαρική τελετή κάνοντας γκριμάτσες πίσω από τις πόζες των U2 στο κόκκινο χαλί, σαν σκανταλιάρικο παιδί που απολαμβάνει να δολοφονεί τη σοβαροφάνεια και το γκλάμουρ τέτοιων στιγμών.
Και παρά τον τίτλο του αφιερώματος «The Case of an Accidental Superstar», το άστρο του μόνο κατά λάθος δεν έλαμψε. Ο ίδιος περιγράφει πάντως τη σχέση του με το star system και τη δημοσιότητα ως παιχνίδι με τις σκιές: «Υπάρχει ένας τρόπος απλώς να ξεγλιστράς στις σκιές. Όσο πιο ψηλά τείχη ορθώνεις, όσο περισσότερο κρύβεσαι πίσω από φιμέ τζάμια, όσο μεγαλύτερα είναι τα γυαλιά ηλίου, τόσο περισσότεροι θα είναι αυτοί που σε κοιτούν…. Η καλύτερη μεταμφίεση είναι να μάθεις πώς θα γίνεσαι αόρατος όταν είσαι σε κοινή θέα».
