Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, η εμβληματική μορφή του ιταλικού και όχι μόνο σινεμά και δημιουργός ταινιών όπως «Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι», «Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας» και το «Novecento», καθηλωμένος στα 73 χρόνια σε αναπηρικό καροτσάκι αναπολεί τις εποχές που ως δωδεκάχρονος φανταζόταν μπροστά στον καθρέφτη ότι είναι ο Τζον Γουέιν, έχοντας εντυπωσιαστεί από την αμερικανική κουλτούρα.
Τώρα ο κάτοχος Όσκαρ σκηνοθέτης και πρόεδρος της επιτροπής στο επερχόμενο φεστιβάλ Βενετίας δηλώνει απογοητευμένος με το Χόλιγουντ και δε διστάζει να εξομολογηθεί ότι περνάει πολύ καλύτερα παρακολουθώντας τις νέες τηλεοπτικές σειρές, παρά τις σύγχρονες αμερικανικές παραγωγές.
Παραλαμβάνοντας στη Ρώμη το τιμητικό βραβείο ΜακΚίμ από την Αμερικανική Ακαδημία (ανάλογη διάκριση έχει αποδοθεί σε εξέχοντες Ιταλούς όπως ο Τζεφιρέλι, ο Μορικόνε, ο Έκο και ο Μούτι) ο Μπερτολούτσι αναφέρθηκε στη γοητεία που ασκούσε επάνω του η αμερικανική κουλτούρα του παρελθόντος: «H πρώτη μουσική που άκουσα ήταν η τζαζ κι αυτό ήταν για μένα η Αμερική.»
«Όταν είδα το “Stagecoach”, ο Τζον Φορντ έγινε για μένα κάτι σαν τον Όμηρο. Καθόμουν μπροστά στον καθρέφτη και δεν έβλεπα εμένα, αλλά τον Τζον Γουέιν,» είπε.
«Στη γενιά μου είχαμε έρωτα με την Αμερική του τότε, αρκούσε ένας φανοστάτης κι ένας πυροσβεστικός κρουνός για να τραγουδήσω στη βροχή» λέει ο Ιταλός auteur.
«Σήμερα όμως ό,τι αμερικανικό μου αρέσει, δεν παράγεται στα στούντιο του Χόλιγουντ, αλλά στην τηλεόραση, όπως το “Mad Men”, το “Breaking Bad” ή το “The Americans”» είπε ο Μπερτολούτσι στον ευχαριστήριο λόγο του μετά το βραβείο.
«Μ’ αρέσει μια σειρά που έχει διάρκεια 13 επεισόδια και να ξέρεις ότι θα ακολουθήσει ο επόμενος κύκλος με άλλα 13 – είναι σαν τις νουβέλες του 19ου αιώνα που δημοσιεύονταν σε συνέχειες στις εφημερίδες. Αν εξαιρέσουμε κάποιες ανεξάρτητες παραγωγές, ό,τι βγαίνει σήμερα από το Χόλιγουντ μου φέρνει θλίψη.
Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι επέστρεψε στο σινεμά μετά από σχεδόν μία δεκαετία με το «Me and You», μια δραματική ταινία ενηλικίωσης με ήρωα ένα δεκατετράχρονο που προφασίζεται στην οικογένειά του ότι θα λείπει σε εκδρομή, αλλά στην πραγματικότητα περνάει μια ολόκληρη εβδομάδα κλεισμένος στο υπόγειο με την εθισμένη στα ναρκωτικά ετεροθαλή αδελφή του.
Παρά την ατυχή «πρόσφατη περίοδο της ζωής του», όπως αποκαλεί ο ίδιος τα τελευταία χρόνια που είναι καθηλωμένος στην αναπηρική καρέκλα, ο διάσημος δημιουργός πιστεύει πολύ στη διάδοση και ανταλλαγή διαφορετικών πολιτισμών (-ανακάλεσε μάλιστα τη στιγμή που ο πατέρας του του χάρισε ένα αντίτυπο του Μόμπι Ντικ) και δε βλέπει την ώρα να βρεθεί ως πρόεδρος της επιτροπής στη Μόστρα: «Θα χορτάσω σινεμά. Αυτή η προοπτική μού δίνει μεγάλη χαρά. Θα έχω την ευκαιρία να απολαύσω υπέροχα πειραματικά φιλμ από όλον τον κόσμο», καταλήγει ο σκηνοθέτης, χωρίς πάντως να αποκαλύπτει τα δικά του προσωπικά σχέδια για το κινηματογραφικό του μέλλον.
