Σε ένα déjà vu για την πλειοψηφία των παντρεμένων ζευγαριών μετά από κάποια χρόνια, ο Γούντι Άλεν βάζει την Κέιτ Μπλάνσετ να ανακρίνει τον Άλεκ Μπάλντουιν για τις πιθανές εξωσυζυγικές του περιπέτειες.

Οι ερωτήσεις είναι πάντα συγκεκριμένες και οι απαντήσεις πάντα δύσκολες, ακόμα κι αν πρέπει να πεις απλώς ναι ή όχι (ειδικά εκεί). Ήσουν ή δεν ήσουν στο τάδε μέρος μαζί της; Έχεις ή δεν έχεις σχέση; Εκεί αρχίζουν τα επιχειρήματα (μα θα το έκανα αυτό σε δημόσιο χώρο;), τα αντεπειχηρήματα (αν ήσουν μεθυσμένος ή φτιαγμένος κλπ), τα ραντεβού βαφτίζονται «επαγγελματικά γεύματα», αλλά και οι υποψίες δηλητηριάζουν το διάλογο.

Όλα αυτά με μια υπέροχα νευρωτική Μπλάνσετ, όπως τη μεταμορφώνει το μαγικό άγγιγμα του Γούντι Άλεν σε «Jasmine», έναν σταθερά καλό και πάντα γοητευτικό Μπάλντουιν και μια υπόσχεση για επιστροφή του auteur όχι μόνο στην Αμερική, αλλά και στην παλιά καθαρόαιμη εμμονή του με τις ταινίες σχέσεων, μακριά από τους πειραματισμούς του με τα μυστήρια του Λονδίνου («Match Point»), το ρομαντισμό του Παρισιού ή και την clean-cut κωμωδία της Ρώμης.

Επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά την πλοκή, μετρώντας αντίστροφα για την κυκλοφορία της ταινίας (26 του μήνα στις ΗΠΑ και λίγες εβδομάδες μετά στα καθ’ ημάς): Η Μπλάνσετ είναι η Τζάσμιν του τίτλου, μια πλούσια ΝεοΥορκέζα που χάνει όλα της τα λεφτά, όταν αποδεικνύεται ότι ο άντρας της (Μπόλντουιν) είναι απατεώνας, και ταξιδεύει στο Σαν Φρανσίσκο για να μείνει με την (κατώτερη κοινωνικά, όπως τουλάχιστον την βλέπει) αδερφή της (Σάλι Χόκινς), με την οποία μοιράζεται μια δυσλειτουργική σχέση.

Πατήστε play για λίγα δευτερόλεπτα απολαυστικά γουντιαλενικού συζυγικού καυγά (σύμφωνα με το κλισέ μετά από βραδυνή έξοδο).