Υπάρχουν συγκεκριμένες ταινίες από τις οποίες μπορείς να ανεβάσεις καρέ και να νικήσεις τον αλγόριθμο του facebook και του instgram, οι διαχειριστές κινηματογραφικών και (παρα)κινηματογραφικών σελίδων το γνωρίζουν και για αυτό η Αμελί που δεν «πιστεύει σήμερα στα θαύματα», o Άλαν Ρίκμαν που μονολογεί «always», ακόμα και ο Τρεντινιάν που «δεν θυμάται πώς λεγόταν η ταινία, αλλά θυμάται τα συναισθήματα» πρωταγωνιστούν στον θαυμαστό σοσιομιντιακό μας κόσμο.
Το «Leon» του Λικ Μπεσόν είναι μια από αυτές τις ταινίες. Η Νάταλι Πόρτμαν, πάντως, που πρωταγωνίστησε στην ηλικία των έντεκα, έχει ανάμεικτα συναισθήματα για την περιπέτεια του Λικ Μπεσόν. «Είναι μια ταινία που αγαπούν ακόμα, ο κόσμος έρχεται και μου μιλά για αυτή περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη έχω κάνει και αναγνωρίζω ότι βοήθησε πάρα πολύ την καριέρα μου, μα παρακολουθώντας την σήμερα, υπάρχουν κάποια στιγμιότυπα τα οποία βρίσκω τουλάχιστον cringe (σ.σ. αχ αυτό το υπέροχο λήμμα). Είναι λίγο μπερδεμένα τα συναισθήματά μου απέναντι στην ταινία», ανέφερε η Νάταλι Πόρτμαν και εξηγεί.
«Είχα επίγνωση ότι κινηματογραφούμαι σαν Λολίτα, και το να σεξουαλικοποιούμαι σαν παιδί, νομίζω ότι πήρε πολλά από την ανάπτυξη της προσωπικής μου σεξουαλικότητας, με έκανε να φοβάμαι και να νιώθω ότι ο μόνος τρόπος για να νιώσω ασφαλής, είναι να δείχνω συντηρητική και να πείσω τον κόσμο ότι είμαι σοβαρή και έξυπνη. Τόσοι πολλοί άνθρωποι είχαν την εντύπωση ότι είμαι πολύ συντηρητική και πολύ σοβαρή και πλέον αναγνωρίζω ότι εγώ το καλλιέργησα αυτό, από τον φόβο μου, πιστεύοντας ότι αν κάποιος σε σέβεται, δεν θα σε αντικειμενικοποιεί. Γι’αυτό και σαν νεαρή ηθοποιός διάλεγα ρόλους που δεν ήθελα να έχουν ερωτικές σκηνές και που δεν ήταν σέξι, φοβόμουν για το πώς θα με αντιμετωπίσει ο κόσμος», κατέληξε η Νάταλι Πόρτμαν.
Ίσως για αυτό να είναι τόσο συγκλονιστική η ερμηνεία της στον «Μαύρο Κύκνο» , μια ιστορία καταπιεσμένου ερωτισμού και σεξουαλικής αφύπνισης, επειδή η ίδια έβρισκε κοινό τόπο ανάμεσα στις εσωτερικές συγκρούσεις της ηρωίδεα και σε προσωπικές της εμπειρίες και συναισθήματα – χώρια που αυτή η αντίληψη μερίδας του κοινού στην οποία αναφέρεται, σίγουρα βοήθησε (και) εξωκινηματογραφικά την ταινία και τον αντίκτυπο της πορείας του χαρακτήρα.
