Ερωτηθείς χθες για το προβληματικό box office, τα μειούμενα παράθυρα της διανομής στην αίθουσα και το ότι πολλές παραγωγές γυρίζονται εκτός Λος Άντζελες, ο Τεντ Σαράντος αρνήθηκε ότι «το Netflix καταστρέφει το Χόλιγουντ», λέγοντας αντίθετα ότι «το σώζει». «Είμαστε μια επιχείρηση που κεντράρει στον καταναλωτή. Παραδίδουμε το πρόγραμμα με τον τρόπο που θέλει να το παρακολουθήσει. Τι μας λέει ο καταναλωτής; Ότι θέλει να βλέπει ταινίες στο σπίτι.» Για να προσθέσει: «Αγαπώ την αίθουσα αλλά την θεωρώ μια ντεμοντέ ιδέα για τους περισσότερους ανθρώπους - όχι όλους.»
Watch on Deadline
Είναι φυσικά πολύ εύκολο να δούμε στον Σαράντος «το πρόσωπο του Κακού» σε όλα όσα πάνε στραβά στον κόσμο της Ψυχαγωγίας. Είναι όμως και αυτός ένα πιόνι στην σκακιέρα, ένα εργαλείο ενός πολύπλευρου συστήματος, ένα (κρίσιμο οπωσδήποτε) σημείο καιρών που ξεκίνησαν πριν από πολλά χρόνια, σε πολλά μέτωπα και σίγουρα επιδεινώθηκαν με την έλευση της πανδημίας. Ίσως στην κουβέντα του Σαράντος φωλιάζει μάλιστα η αόρατη όψη του προβλήματος: Δεν είναι ούτε το ντεμοντέ της αίθουσας, ούτε η έπαρση της σωτηρίας μιας βιομηχανίας - στο κάτω-κάτω όντως κρατά μια παραγωγή ζωντανή. Είναι, ίσως, το ότι ο κανόνας πια λέει ότι αυτοί που βλέπουν σινεμά είναι καταναλωτές, το σινεμά είναι προϊόν, η ίδια η τέχνη ως έννοια σε συλλογικό επίπεδο είναι παρωχημένη και οι πιο πολλοί, ακόμα και αυτοί που δεν εχθρεύονται ανοιχτά τον κινηματογράφο, θα περιγελούσαν την σκέψη ότι τα πράγματα είναι κάπως αλλιώς, ότι το σινεμά (και η Τέχνη γενικότερα) έχει έναν παραπάνω ρόλο, μια λειτουργία που έχει σημασία.
Ο Σαράντος μια δουλειά κάνει. Εμείς πρώτοι μεταλλάξαμε κοτζάμ Κινηματογράφο σε κοινό, ανταλλάξιμο, καναπεδάτο και νυσταλέο περιεχόμενο.
