Είναι κάτι που περιμένεις από την ειδησεογραφία του 82χρονου Τέρενς Μάλικ. Να είναι, ας πούμε, επί χρόνια στην ετοιμασία, το γύρισμα και το post production μιας ταινίας που πολλοί λένε είναι η σηματικότερη της ζωής του (μιλάμε για το «The Way of the Wind», που αν συνεχίσει έτσι τρέμεις μην και δεν το προλάβει) και έξαφνα να μαθαίνεις από έναν (εκ των 5!) μοντέρ του «To The Wonder» ότι μαγειρεύεται μεγαλύτερη εκδοχή στην ταινία των 112 λεπτών του 2012. Σύμφωνα με τον Κιθ Φράζι, λοιπόν, το cut διανθίζεται με εγκαταλειμμένες ιστορίες, πολλά παραπάνω για την δουλειά του Άφλεκ και ιστορίες ηθοποιών που τελικά ήταν εκεί στο γύρισμα αλλά κατέληξαν στο πάτωμα δίπλα στην μουβιόλα. (Μάικλ Σιν, Τζέσικα Τσάστεϊν, Ρέιτσελ Βάις, Μπάρι Πέπερ, Αμάντα Πιτ, κάποιοι εξ αυτών.)
Γιατί να υπάρξει νέο cut στο «To the Wonder» θα ρωτήσουν ίσως δικαιολογημένα κάποιοι, μια ταινία ατυχήσασα σχεδόν ακόμα και στους λάτρεις του δημιουργού. Για να γίνει κάτι στο στυλ του «The New World», ίσως, θα πούμε εμείς, ή, ακόμα ακριβέστερα, γιατί είναι μάλλον ολοφάνερο ότι ο Μάλικ αντιμετωπίζει δημιουργικά (μια άλλη λέξη για το αδιέξοδα) την έννοια του μοντάζ. Η ταινία δεν τελειώνει ποτέ, γυρίζεται αέναα!
Μια ένδειξη ως προς αυτό είναι μια παλαβή φήμη που προέρχεται από το σύμπαν της ταινίας που περιμένουμε, το «The Way of the Wind». Λένε λοιπόν ότι ο Μάλικ έβαλε ηθοποιούς του από παλαιότερα σχέδια να κάνουν ταχύρρυθμα στο...μοντάζ και να προσπαθήσουν να κόψουν σκηνές μόνοι τους! Είναι εύκολο να το αποδώσει σε λογιών παθήσεις το γεγονός, αν αληθεύει. Από την άλλη όμως κάποιος θα έλεγε, προς υπεράσπιση του δημιουργού, ότι οι εκδοχές του μοντάζ είναι εκδοχές της αλήθειας - έστω, της πραγματικότητας - ενός έργου και αντιπροσωπεύουν φως σε ιδέες που μπορεί να απαιτεί αυτό το είδος «πληθωρισμού» των μοντέρ. Η υπογραφή άλλωστε είναι σχετικό πράγμα στον κινηματογράφο - και οι θεωρητικολόγοι των auteur ποτέ δεν το έπιασαν αυτό. Ο Μάλικ, ίσως και λόγω του θρησκευτκού του αισθήματος, μοιάζει απαλλαγμένος από την μοναξιά της υπογραφής. Σημασία έχει το έργο. Όμως όλα αυτά είναι ένα ντόμινο συζητήσεων που καλύτερα χωρούν σε μια κριτική του έργου του και όχι σε μια ανόθευτη είδηση.
Ας το παραδώσει λοιπόν, με όποιο τρόπο, 6 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από το «Μια Κρυφή Ζωή», και αυτή ήταν, αντίθετα με τα τρία προηγούμενά του, αληθινά ελπιδοφόρα.
