Ρωτήθηκαν κάμποσοι (Νόλαν, Τζένκινς, Χέιγκ, Νίκολς, Κολούμπους, Πέιν, Κουαρόν, μεταξύ άλλων), διαβάζεις διάφορα παράξενα (ο Τέιλορ Χάκφορντ την ψώνισε με το «Emilia Perez», ας πούμε), κάποιοι θα πουν ότι οι απαντήσεις περιέχουν ασυνήθιστα ποσοστά διπλωματίας. Ας δεχθούμε ότι ο Κρις Νόλαν δεν την έχει ανάγκη, ας παρακάμψουμε ότι από όλες τις ταινίες διάλεξε (ή απλώς είδε – είναι άραγε σινεφίλ ο Νόλαν;) μια ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ και ας δούμε τι λέει.

Βλέπει αριστοτεχνική χρήση των «καρχαριών στην αρένα», παρατηρεί σκιές της δικής μας δημόσιας αρένας. Βλέπει λαμπρότητα στο πώς ο Σκοτ παραδίδει ριμέικ και σίκουελ μαζί. Βλέπει «αναβάθμιση του παιχνιδιού» στην σκηνογραφία της δράσης, «την απίστευτη, υπερ-παρατηρητική του κίνηση με το mise en scene των πολλαπλών μηχανών», βλέπει αριστοτεχνική (μια λέξη που παίζει πολύ στο κείμενό του) διαδοχή σκηνών που σου κρεμάνε το σαγόνι. Δεν μας διασκεδάζει απλώς, αλλά μας οδηγεί στον κόσμο των θεμάτων της ταινίας. Και βέβαια, για μια ακόμα φορά, επαινεί την οπτική πυκνότητα της τέχνης του Σκοτ, μνημονεύοντας σειρά ταινιών που ως γνωστόν θαυμάζει – όπως το «Blade Runner» και το «Θέλμα και Λουίζ». Είναι διάσημο άλλωστε ότι μέρος της προπόνησης-εθιμοτυπικού για να μπεις στο έργο του Νόλαν να παίξεις είναι να δεις το «Blade Runner» που σου δίνει.

Να λοιπόν μια στήριξη για τον «Μονομάχο» του φίλου μας του Ρίντλεϊ, μια ταινία που δεν πήρε κακές κριτικές βέβαια, αλλά δέχθηκε κάποια πυρά για βασικές της επιλογές και δεν φαίνεται για την ώρα να απολαμβάνει την φήμη της πρώτης ταινίας. Ούτε βέβαια τις οσκαρικές περγαμηνές της – αν και για αυτό έχουμε και μια εποχή να «ψέξουμε».

Εδώ το άρθρο του Variety για κάθε ενδιαφερόμενο.