Ποιος ξέρει; Ίσως ο Κρίστοφερ Νόλαν σκέφτεται την «υπόθεση Όσκαρ», ίσως όμως και την υστεροφημία του έργου - και του προφίλ του. Πάντως μια φορά να καταχωρηθεί ως biopic η ταινία του δεν θέλει.

Σε πρόσφατο πάνελ στο Πανεπιστήμιο του City στην Νέα Υόρκη, ο Άγγλος διετύπωσε την απέχθειά του για τον όρο «biopic», διότι δεν μπορεί να αποτυπώσει την ζωή ενός ανθρώπου σε μια ταινία. «Το να το επιχειρήσεις θα είναι αχρείαστα απλουστευτικό.»

Στο «Oppenheimer» ο Νόλαν λέει πώς έφτιαξε ένα heist και ένα δικαστικό δράμα: «Η σύλληψη του biopic αποτυγχάνει εντελώς εδώ ως φιλμικό είδος. Εγώ επιχείρησα ένα heist σε σχέση με το Σχέδιο Μανχάταν και ένα δικαστικό δράμα με τις ακροάσεις για τον ίδιο τον Οπενχάιμερ. Είναι πολύ χρήσιμο να δεις τις συμβάσεις των ειδών και πώς μπορούν να σε βοηθήσουν να κρατήσεις το κοινό και να επικοινωνήσεις αυτό που χρειάζεσαι.»

Σύμφωνα με τον Νόλαν οι πραγματικά μεγάλες βιογραφικές ταινίες δεν είναι biopics, υπερβαίνουν τον χαρακτηρισμό και εισέρχονται σε άλλα είδη. «Ο 'Λόρενς της Αραβίας' δεν είναι biopic. Ο 'Πολίτης Κέιν' δεν κουβεντιάζεται σαν biopic. Είναι περιπέτειες. Είναι ταινίες που μιλούν για τη ζωή κάποιου. Η έννοια του biopic, όπως γενικά και του δράματος, δεν είναι σκηνοθετικά χρήσιμη, δεν σου δίνει κάτι να πιαστείς.»

Η αλήθεια είναι πως αυτή η αισθητικού περιεχομένου κουβέντα δείχνει ανοιχτά την λογική και τα όρια του Νόλαν ως δημιουργού. Ενός ανθρώπου που ουσιαστικά κάνει πάντοτε θρίλερ, σαν άλλος Χίτσκοκ μεταχειρίζεται κάθε κόλπο στη φαρέτρα για να δέσει φιόγκο το κοινό με την καρέκλα του. Η όλη νοοτροπία επιδέχεται ασφαλώς κριτική, ιδίως όταν πίσω από την πλοκή μιας ιστορίας είτε δεν υπάρχει ένα υπόστρωμα ασφαλείας (ώστε να αντέχει ένα έργο επανειλημμένες προβολές και ποικίλα διαβάσματα), είτε το υπάρχον υπό-κείμενο μπορεί να αποφέρει πολύ σοβαρές ενστάσεις ηθικού χαρακτήρα. Ενστάσεις που άλλωστε ούτε (ανά περίπτωση) ο Χίτσκοκ, αλλά ούτε και το «Oppenheimer» μπορούν να αποφύγουν.