Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ετοιμάζει ταινία για το πώς γυρίστηκε το «Με Κομμένη την Ανάσα» και μαζί μ' αυτό θα φωτογραφήσει μια εποχή που ο αναβρασμός, η επαναστατικότητα και η θυελλώδης νεανική καλλιτεχνική ορμή δεν εγκλωβίστηκαν, τουλάχιστον όχι άμεσα, από την βιομηχανική πλευρά της 7ης Τέχνης. Ο Λινκλέιτερ θα αναζωπυρώσει ένα ενδιαφέρον για την παρέα των Γκοντάρ, Ριβέτ, Ρομέρ, Ντεμί, Βαρντά, Ρενέ, ακόμα και του Ζαν Κοκτώ - κι όμως στην (ελαφρώς κακογραμμένη) αναφορά του Film Stage, απ' όπου αντλούμε, απουσιάζει ο Τριφώ.

Ο Λινκλέιτερ την παρουσιάζει σαν «την ιστορία μιας προσωπικής επανάστασης, οδηγημένης από έναν άνθρωπο και όλους αυτούς που υπήρξαν γύρω του». Η ταινία (φαίνεται να) ξεκινά από το 1959 στο φεστιβάλ των Καννών όπου ντεμπουτάρουν τα «400 Χτυπήματα» και ο Γκοντάρ ψήνει τον Ζορζ ντε Μπορεγκάρ να του χρηματοδοτήσει την ταινία. Υπάρχει, λέει, και μια σκηνή όπου ο Γκοντάρ, μαζί με τους Πιερ Ρισιάν (o γίγαντας στον οποίον το σινεμά οφείλει, οφείλει, οφείλει - τότε βοηθός του Ζαν-Λικ) και Ραούλ Κουτάρ (ο μέγιστος διευθυντής φωτογραφίας) περιγράφουν στον Μπορεγκάρ την κρυμμένη στην βέσπα κάμερα που θα επέτρεπε ανενόχλητο γύρισμα το Παρίσι. Κάπως έτσι άλλαξε ο τρόπος που γυρίζονται οι ταινίες, ο Λινκλέιτερ το ξέρει καλά αυτό. (Παραδόξως, ή ίσως και όχι,  δηλώνει ως αγαπημένη του και πιο επιδραστική φιγούρα του ρεύματος τον ελάσσονα Ζακ Ροζιέ)

Δηλώνει επίσης την λατρεία του για το αγέραστο ντεμπούτο του Γκοντάρ. «Ποτέ δεν γερνά. Το ανακάλυψα στα 20, είμαι 60 και έχει ακόμα την ίδια επίδραση πάνω μου. Πάντα με τρώει να επιστρέφω κι ας το ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά». Πες το σ' αυτούς που βλέπουν έργα μια φορά και τα ξεφορτώνονται, Ρίτσαρντ!

Στην ταινία η Ζόι Ντόιτς υποδύεται την Τζιν Σίμπεργκ, ο Γκιγιόμ Μαρμπέκ τον Γκοντάρ, ο Ομπρί Ντουλέν τον Μπελμοντό (χμμμ) και όλο θα μαθαίνουμε περισσότερα. Ιδού και δύο φωτογραφίες που ανέκυψαν: