Σε προσωπικό πινγκ πονγκ μεταξύ Τζούλιαν Ασάνζ και Μπένεντικτ Κάμπερμπατς εξελίχθηκε η κόντρα της Wikileaks με την ταινία του Μπιλ Κόντον που σκιαγραφεί την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του ιδρυτή της. Δεν ξέρουμε παρόλα αυτά, αν η συζήτηση θα βοηθήσει την ταινία να αναδειχτεί, αφού οι πρώτες εντυπώσεις από το πρόσφατο φεστιβάλ του Τορόντο ήταν χλιαρές.
Σε διαδικτυακή συζήτηση με τους φαν του ο πρωταγωνιστής απαντάει στην ανοιχτή επιστολή του Ασάνζ, όπου ο τελευταίος του ζητούσε να επανεξετάσει τη συμμετοχή του στην ταινία για να μη γίνει «όπλο στα χέρια όσων παραχαράσσουν την αλήθεια» όπως ανέφερε το γράμμα. Ο ηθοποιός παραδέχτηκε ότι αυτή η επικοινωνία τον επηρέασε στον τρόπο που προσέγγισε το χαρακτήρα και αναλύει τους λόγους για τους οποίους έκρινε ότι έπρεπε να κάνει την ταινία.
«Φυσικά και επηρεάστηκα. Το να βλέπεις τον άνθρωπο που ετοιμάζεσαι να υποδυθείς να σου ζητάει με εξυπνάδα, αλλά και με ευγένεια να μην το κάνεις αρχικά με προβλημάτισε, στη συνέχεια όμως με βοήθησε να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους ήθελα να συμμετάσχω στην παραγωγή. Με κατηγορεί ότι γίνομαι «όπλο» πολιτικής προπαγάνδας, σα να είμαι ένα τίποτα που μπορείς εύκολα να το εξαγοράσεις. Όχι μόνο δε θα μπορούσα να λειτουργήσω σε ηθικό κενό, αλλά και σε οικονομικό επίπεδο αυτή δεν ήταν μια ταινία που έφερε χρήματα στην τσέπη μου. Έχω δουλέψει πολύ λιγότερο για πολλά περισσότερα χρήματα. Για μένα αυτό το πρότζεκτ είχε σημασία για την ακεραιότητα με την οποία θέλησα να αποδώσω σε μια προκλητικά δύσκολη, αλλά επίκαιρη και σημαντική προσωπικότητα των ημερών μας. Η ιδέα να κάνω μια ταινία για κάποιον με τον οποίο έχω ελάχιστες αναλογίες, που αγωνίστηκε για αυτό που πίστευε μέσα από προσωπικές θυσίες, που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την εξουσία του καθενός ξεχωριστά μέσα στο διαδίκτυο και που έφερε στο φως την υποκρισία και τα κακώς κείμενα των ισχυρών οργανισμών και των κέντρων εξουσίας που καθορίζουν τη ζωή μας... Όλα αυτά συνηχούσαν βαθιά μέσα μου με τις πεποιθήσεις μου για την ατομική ελευθερία και την υγιή δημοκρατία, αλλά και το δικαίωμα των ανθρώπων να αμφισβητήσουν τις Αρχές. Νομίζω ότι η ταινία φωτίζει ακριβώς αυτήν την πλευρά της επιτυχίας της Wikileaks και την ιδιαίτερη προσωπικότητα του ιδρυτή της.»
Ο Κάμπερμπατς συμπληρώνει ότι «θέλησα να δημιουργήσω ακριβώς αντίθετο πορτρέτο από αυτό που παρουσίαζε ο κίτρινος Τύπος – δηλαδή όχι απλώς έναν αλλόκοτο Αυστραλό με λευκά μαλλιά που καταζητείται στη Σουηδία κρυμμένος σε μια πρεσβεία πίσω από το Harrods».
«Σε αυτά που λέω υπάρχει μόνο η προσωπική μου αλήθεια και πιστεύω σε κάθε περίπτωση ότι η ταινία οφείλει να ανοίξει πεδία αντιπαράθεσης και όχι να δημιουργήσει συναίνεση. Θα ήταν μεγάλη έμπνευση να δω τον Τζούλιαν αιχμή του δόρατος σε ένα κίνημα για ελεύθερη δημοσιογραφία των πολιτών και πού μπορεί κάτι τέτοιο να οδηγήσει καθέναν που αναζητάει να βρει μόνος του την αλήθεια».
Διπλωματική απάντηση, που δεν αναμένεται να συγκινήσει τον Ασάνζ, αν κρίνουμε από τη σχεδόν σκηνή προς σκηνή αποδόμηση του σεναρίου και των χαρακτήρων της ταινίας που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιστοσελίδα της Wikileaks. Πάντως η επικοινωνία τους είναι χαρακτηριστικά πολιτισμένη, ιδιαίτερα αν αναλογισθεί κανείς το μέγεθος του σκανδάλου και τις διαστάσεις παγκόσμιας βόμβας που πήρε η υπόθεση. Ας παραδειγματιστούμε όλοι.
