«Η χώρα μου είναι βαθύτατα διεφθαρμένη. Οι δυνατότητες να κάνεις αντίσταση στο καθεστώς και τη νοοτροπία που επικρατεί, είναι περιορισμένες και απαιτούν μεθόδους μάλλον «ειδικές» - πάντως όχι «δυτικές».

Στον κόσμο της ασιατικής κουλτούρας έβαλε χθες το κοινό του 51ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο Ταϊλανδός σκηνοθέτης, Απιτσατπόνγκ Ουερασεθακούλ, ο οποίος έδωσε masterclass και μίλησε για το σύνολο των 26 ταινιών του.

Ο «Τζο», όπως ζητεί να τον αποκαλούν, προκειμένου να... διευκολύνει τους δυτικούς φίλους του, βραβευμένος φέτος στις Κάννες με τον Χρυσό Φοίνικα για την ταινία του «Ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές», δήλωσε ότι είναι μάλλον εσωστρεφής, μανιώδης λάτρης των εννοιών της μνήμης, της ευτυχίας, της θλίψης, των ριζών, των χρωμάτων, της αφήγησης.

Λίγα μέτρα μακρύτερα, η Πολωνή σκηνοθέτης Ντορότα Κετζιεζάφσκα, με τον καταξιωμένο κινηματογραφιστή και σύζυγό της, Αρθουρ Ράινχαρτ, μιλούσαν για τη δουλειά τους και την κοινή πορεία τους. Η Κετζιεζάφσκα, η οποία βρέθηκε μια ανάσα πριν από το Οσκαρ το 2006 με το «I am», είπε πως πηγή έμπνευσής της ήταν η μητέρα της, γνωστή σκηνοθέτης και αυτή.

Πρωταγωνιστές στις ταινίες της είναι τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι κι αυτό όχι τυχαία. «Με αγγίζουν πολύ οι ιστορίες των αδύναμων ανθρώπων, γι’ αυτό επιλέγω τα θέματά μου να έχουν σχέση με παιδιά ή ηλικιωμένους», είπε.