O Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ απεφάνθη: «Ο Κιούμπρικ ήταν ένας εμπορικά προσανατολισμένος κινηματογραφιστής που απέτυχε να αισθανθεί την αληθινή φύση του τρόμου όταν μετέφερε το κλασικό βιβλίο του Στίβεν Κινγκ, "Η Λάμψη"». Και μετά τον ίδιο το συγγραφέα, ο γνωστός σκηνοθέτης είναι ακόμα μια διάσημη φωνή εναντίον του εμβληματικού φιλμ που έχει ψηφιστεί πολλές φορές ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες (τρόμου) όλων των εποχών.

Ο Κρόνενμπεργκ, δημιουργός συνδεδεμένος με το είδος του θρίλερ, στο οποίο έχει αφήσει την ιδιαίτερη σφραγίδα του περιγράφει στην εφημερίδα Toronto Star: «Νομίζω ότι διαθέτω μια πιο εσωτερική και πιο προσωπική ματιά από τον Κιούμπρικ. Γι’ αυτό βρίσκω ότι η Λάμψη του Κιούμπρικ δεν είναι μεγάλη ταινία. Δε νομίζω ότι καταλάβαινε τι έκανε. Στο βιβλίο υπήρχαν μερικές έντονες στιγμές που τις απέδωσε στην εικόνα, αλλά δε νομίζω ότι στ’ αλήθεια το αισθάνθηκε» λέει ο σκηνοθέτης που έχει συνδεθεί με τον ψυχολογικό και τον sci-fi τρόμο.

«Με έναν αλλόκοτο τρόπο, έχει παρόλα αυτά πλασαριστεί ως υψηλού επιπέδου δημιουργός του καλλιτεχνικού σινεμά – νομίζω ότι ήταν περισσότερο ένας εμπορικά προσανατολισμένος σκηνοθέτης κι έψαχνε για πράγματα που κάνουν εντύπωση και που βρίσκουν χρηματοδότηση. Νομίζω ότι είχε εμμονή με αυτό το στόχο, σε τέτοιο βαθμό που εγώ δεν την αισθάνθηκα ποτέ».

Πρόσφατα ο Στίβεν Κινγκ, προωθώντας το νέο βιβλίο του «Dr Sleep» αναφέρθηκε και πάλι στη μεταφορά της «Λάμψης», επαναλαμβάνοντας ότι είναι η πρώτη φορά που μίσησε διασκευή του έργου του στο σινεμά κι ότι η ταινία ήταν βαθιά μισογυνιστική με το χαρακτήρα της «Γουέντι»- Σέλεϊ Ντιβάλ να βρίσκεται μπροστά στην κάμερα «απλώς για να ουρλιάζει και να δείχνει χαζή».

Το κοινό από την πλευρά του, όπως και η μεγαλύτερη μερίδα της παγκόσμιας κριτικής, έχει εδώ και δεκαετίες ενθρονίσει την ταινία ανάμεσα στις κορυφαίες του είδους, ενώ σε μια πρόσφατη όσο και πρωτότυπη «επιστημονική» αξιολόγηση των πιο τρομακτικών σκηνών της οθόνης η στιγμή που ο Τζακ Τόρανς του Νίκολσον αναφωνεί «Here’s Johnny» ξεπροβάλλοντας από τη σπασμένη πόρτα, αναδείχτηκε ως η πιο ανατριχιαστική σκηνή στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά. Ο Κρόνενμπεργκ έχει το δικαίωμα να διαφωνεί, διατηρώντας τους παλμούς του χαμηλά.