Η αναπόφευκτη δημόσια συζήτηση γύρω από την αυτοκτονία του Ρόμπιν Ουίλιαμς έχει εκθέσει πολλές παρανοήσεις γύρω από την κατάθλιψη και έχει προκαλέσει κάποια απαράδεκτα σχόλια που μιλούν για εγωιστική πράξη και δειλία – ευτυχώς τα σχόλια αυτά λαμβάνουν και τις απαντήσεις τους.
Ενώνοντας τη φωνή της με τους τόσους συναδέλφους και φίλους που μιλούν για ένα εκρηκτικό ταλέντο και έναν αξιαγάπητο άνθρωπο, η Κάρι Φίσερ, επί πολλά χρόνια φίλη του Ουίλιαμς και συνεργάτιδα του στην ταινία «Hook» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, μίλησε στο Hollywood Reporter για την σχέση της με τον Ουίλιαμς και την συνεχή του πάλη με την εξάρτηση και την κατάθλιψη, σκοτεινή πλευρά της αστείρευτης ενέργειας που χαρακτήριζε την δημόσια περσόνα του.
Η Φίσερ είχε συζητήσει ανοιχτά σχετικά με το ζήτημα αυτό πριν χρόνια με τον Ουίλιαμς στο καμαρίνι της μετά από το τέλος της παράστασής της, «Wishful Drinking», οπότε και είχε προβληματιστεί με την άρνηση του Ουίλιαμς να παραδεχθεί ότι ήταν διπολικός. «Φαινόταν κάπως χαμένος, και είπε ότι δεν πίστευε ότι ήταν διπολικός», είπε. «Ποτέ μου δεν άκουγα κάτι τόσο άστοχο. Ήταν πολύ σοβαρός, και μπορούσα να καταλάβω ότι πάλευε σκληρά.
Αλλά όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο, είναι δύσκολο να μιλήσεις. Απλώνεις το χέρι για βοήθεια από ένα πολύ μακρινό μέρος. Τι λες; Δεν θες να είσαι βάρος και δεν θες να φανείς σαν να μεμψιμοιρείς – είναι ταπεινωτικό μεταξύ άλλων.
Όπως και εγώ, τον οδηγούσε αυτή η φρενήρης λαχτάρα όπου δεν θες απλώς κάποιος να σε συμπαθήσει, θες να εκραγείς στον νυχτερινό τους ουρανό σαν θαύμα. Και το έκανε.
Είχε ανεξέλεγκτη ενσυναίσθηση. Όλα κατέληγαν στο ραντάρ του. Έμπαινε σε ένα δωμάτιο και όλη η ενέργεια του δωματίου θα τον επηρέαζε. Ήταν κάθε άλλο παρά εγωιστής. Τα πάντα τον πλήγωναν. Ή θα τον επηρέαζαν με κάποιο τρόπο. [...]
Είναι διασκεδαστικό το να είσαι ιδιοφυής, αλλά ποιοι είναι οι ισάξιοι σου; Ποιος ήταν ο δικός του; Είναι φοβερά μοναχικό αυτό. Και δεν είχε επιλογή.
Και γι’ αυτό παίρνεις ναρκωτικά, για να ρίξεις ταχύτητα και να μυρίσεις τα τριαντάφυλλα, απλά να ξέρεις ότι είναι εκεί και ότι δεν υπάρχεις μόνο εσύ. Τα ναρκωτικά έχουν κρατήσει πολύ κόσμο ζωντανό. Αλλιώς θα είχαν αυτοκτονήσει. Όχι ότι πιστεύω ότι τα ναρκωτικά ήταν κάτι το θετικό. Αλλά μπορώ να καταλάβω την ανάγκη του για αυτά, την όρεξή του για αυτά. [...]
Έμοιαζε με κάτι που απλώς δεν βλέπεις, σαν κομήτης. Ελπίζω να είναι σαν κομήτης και να έρθει πάλι, αλλά αυτό θα ήταν εγωιστικό. Λυπάμαι που τελείωσε την θητεία του πριν αυτή ολοκληρωθεί. Αλλά έζησε πέντε ζωές πριν φύγει.
Μας έκανε όλους να αισθανόμαστε όπως ευχόταν να αισθάνεται ο ίδιος. Μας έφερνε χαρά και έκπληξη, και μας πήγαινε σε μέρη όπου δεν ξέραμε καν ότι θέλαμε να είμαστε. Μας έδωσε όλα αυτά που ήθελε να έχει. Ήταν τόσο γενναιόδωρος.»
