Αν έχετε γράψει κάτι για τον σουρεαλιστή δημιουργό μπορείτε να δοκιμάσετε την τύχη σας, αφού σύμφωνα με δημοσιεύματα σε αγγλικές εφημερίδες ο Ντεπ «είναι ανοικτός να συνεργαστεί με οποιονδήποτε ? από νοικοκυρές μέχρι συνταξιούχους- αρκεί να είναι το σενάριο εντάξει».
Η Νταλιομανία και το revival του σουρεαλισμού στο Χόλιγουντ, δεν σταματά μόνο στην ανατρεπτική φιγούρα του Τζόνι. Ο Αλ Πατσίνο και ο Πίτερ Ο’Τουλ θέλουν και αυτοί λίγο πριν τη σύνταξη να αφήσουν λεπτό σικ μουστάκι και να κρατήσουν πινέλο μπροστά από την κάμερα. Τα άλλα δύο φιλότεχνα πρότζεκτ έχουν τους τίτλους «Dali and I» και «Goodbye Dali», αφού ο Τζόνι είχε προλάβει να αρπάξει τα δικαιώματα για το λακωνικό αλλά εμπορικότατο «Dali».
Η δουλεία του Σαλβαδόρ Νταλί είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Καλλιτέχνης που ακολούθησε πιστά το σουρεαλιστικό κίνημα, αφού πρώτα πειραματίστηκε με τον κυβισμό και τον ντανταϊσμό. Ο Καταλανός ασχολήθηκε εκτός από την ζωγραφική με τον κινηματογράφο, τη γλυπτική, τη φωτογραφία και τη μόδα.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία για την προσωπικότητα του Νταλί ήταν οι πολιτικές του απόψεις και η προσωπική του ζωή. Αν και αναρχοκομμουνιστής στα άγρια νιάτα του, ο σουρεαλιστής δημιουργός έγινε ένας από τους λίγους ανθρώπους του πνεύματος που υποστήριξε το φασιστικό καθεστώς του Φράνκο.
Αργότερα μάλιστα ο Νταλί δεν έκρυψε την εκτίμηση του για το «φαινόμενο Χίτλερ», ενώ δεν σταμάτησε να ισχυρίζεται ότι παράλληλα παραμένει και κομμουνιστής. Το χειρότερο από όλα είναι ότι ο Σαλβαδόρ δεν δίστασε να προδώσει φιλίες και συνεργασίες χρόνων και να φερθεί με επαίσχυντο τρόπο σε προσωπικότητες όπως αυτή του Λουίς Μπουνιουέλ και Αντρέ Μπρετόν.
Το απόφθεγμα του Όρσον Γουέλς είναι χαρακτηριστικό για τον χαρακτήρα του Νταλί «Κάποιος πρέπει να συγκρατεί στο μυαλό του δύο πράγματα, ότι ο Νταλί ήταν συγχρόνως ένας πολύ καλός καλλιτέχνης και ένας σιχαμερός άνθρωπος».
Καλή τύχη Τζόνι...
Γιάγκος Αντίοχος
