Ετοιμαζόμαστε να παρακολουθήσουμε μια ταινία. Εχουν προηγηθεί λίγα λόγια και χαιρετισμοί από τους συντελεστές. Είμαστε πολλοί, οι θεατές, περιμένουμε να πάρουν όλοι τις θέσεις τους στη μεγάλη αίθουσα. Τα φώτα σβήνουν, όχι όμως όλα. Κάποια, στο κεντρικό κομμάτι της οροφής θα μείνουν αναμμένα, σε πείσμα των συνθηκών μιας τυπικής προβολής. Γιατί; Για λόγους ασφαλείας, απ' ό,τι μαθαίνουμε. Κι επειδή βρισκόμαστε στο Ευρωκοινοβούλιο, στις Βρυξέλλες, στο αρχηγείο των πολιτικών αποφάσεων της Γηραιάς Ηπείρου. Ακριβέστερα, στην αίθουσα συνελεύσεων των μεγάλων επιτροπών, τη δεύτερη μεγαλύτερη των εγκαταστάσεων μετά τη χωρητικότητας 700 θέσεων αίθουσα της ολομέλειας.
Τούτη εδώ μετρά 400 θέσεις, κι έχουν γεμίσει ήδη οι 350. Ελληνες οι περισσότεροι, πολιτικοί, ευρωβουλευτές, υπάλληλοι του Κοινοβουλίου, αλλά και απλοί εκπρόσωποι της τοπικής εθνικής κοινότητας. Η ταινία ξεκινά. Είναι το «Papadopoulos and sons», του δεύτερης γενιάς Ελληνοκύπριου σκηνοθέτη Μάρκου Μάρκου, γεννημένου και μεγαλωμένου στο Μπέρμινγκχαμ. Αγγλική παραγωγή, ελληνικής, όμως, θεματολογίας, γερά συνυφασμένης με τις παρενέργειες της τρέχουσας οικονομικής κρίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
«Ποτέ δεν θα φανταζόμουν πως η ταινία μου θα προβαλλόταν εδώ, σε μια αίθουσα γεμάτη από γραφειοκράτες», μας λέει κατάπληκτος ο δημιουργός, συνεχίζοντας νοερά να προσπαθεί να βρει τη σύνδεση ανάμεσα στο δηκτικού οικονομικού προβληματισμού φιλμ και το κέντρο των αποφάσεων που δέχτηκε να το στεγάσει, μετά από πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Γιώργου Κουμουτσάκου και του διανομέα της ταινίας στην Ελλάδα Κώστα Πιπέρα, προέδρου της Hollywood Entertainment. Και μάλιστα, «Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζεται κινηματογραφικό έργο στο Ευρωκοινοβούλιο», μας πληροφορεί ο κ. Κουμουτσάκος, «αν εξαιρέσουμε ένα αυστριακό ντοκιμαντέρ που μας είχε προβληθεί για ενημερωτικούς σκοπούς».
Υστερα από 105 λεπτά εναλλασσόμενων συναισθημάτων, η ιστορία του αυτοδημιούργητου Κύπριου επιχειρηματία (Στίβεν Ντιλέιν) που, αναπάντεχα χρεοκοπημένος, δέχεται διστακτικά να συνεταιριστεί με τον ανεπρόκοπο αδελφό του (Γιώργος Χωραφάς) στην επαναλειτουργία της παλιάς οικογενειακής ταβέρνας Fish and Chips, ολοκληρώνεται.
Οι τίτλοι πέφτουν και το ζεστό χειροκρότημα επιβεβαιώνει την προηγούμενη υπόσχεση του κ. Πιπέρα πως η ταινία, ανεξαρτήτως αν θα διασκεδάσει ή θα στεναχωρήσει τον θεατή, θα τον αφήσει με μια γλυκιά γεύση. Στην έξοδο, το κοινό σπεύδει να συγχαρεί τους συντελεστές. Τον σκηνοθέτη Μάρκο Μάρκου, αλλά και έναν χαμογελαστό Γιώργο Χωραφά, που μοιάζει ακόμα να κουρδίζει στο μυαλό του τη «λογική» μιας τέτοιας εκδήλωσης. «Είναι εντυπωσιακό που δέχτηκε το Ευρωκοινοβούλιο να προβάλει μια ταινία που κινείται σε πνεύμα ανεξαρτησίας από την ισχύουσα οικονομική πολιτική», θα μας πει αργότερα, «και που αρθρώνει, βασικά, έναν αντιμνημονιακό λόγο».
«Ο γιος μου είναι σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ, η δε κόρη μου ηθοποιός», μας λέει ο Γιώργος Χωραφάς για τα δύο του παιδιά, τον Ηλία και τη Ζωή. Με τον γιο του συνεργάστηκαν στην τελευταία του ταινία, ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε στη Βόρειο Αφρική και τους έδωσε περίπου 400 ώρες υλικού, το οποίο προσπαθούν τώρα να περιορίσουν σε... μία περίπου ώρα. Τη δε κόρη του ώθησε ο ίδιος στο επάγγελμα. Της δίνει όμως, καμιά συμβουλή; «Οχι», απαντάει, «συχνά, μάλιστα, βρίσκω τον εαυτό μου να ζητά συμβουλές από εκείνη».
