«Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς», λέει ένα ντεμοντέ απόφθεγμα (γιατί, αλήθεια, ποιος μισεί σήμερα το χρήμα;) και το Χόλιγουντ ήξερε πολύ καλά τι έκανε όταν έφτιαχνε το δικό του Walk of Fame.

Στο μόνο μέρος του Λος Άντζελες που μπορείς να δεις κυριολεκτικά τόσα πολλά αστέρια μαζεμένα, έφτασε τις προάλλες και ο Τζον Λάσιτερ (επιτέλους), η καλλιτεχνική ιδιοφυΐα της Pixar, για να εγκαινιάσει και το δικό του πλακάκι.

Στον λόγο που ακολούθησε της τελετής, ο Λάσιτερ ευχαρίστησε πολλούς ανθρώπους, από τη γυναίκα του και την οικογένειά του μέχρι όλους του συνεργάτες που βοήθησαν να γίνει η Pixar ένας κινηματογραφικός κολοσσός, αλλά μόνο σε ένα όνομα η φωνή του έσπασε, καθώς προσπαθούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του.

Στο τέλος του λόγου του, αναφέρθηκε στον άνθρωπο που τα έκανε όλα δυνατά: «Θα ήθελα να μοιραστώ αυτό το αστέρι με έναν άνθρωπο και αυτός είναι ο συνέταιρός μου, ο Στιβ Τζομπς», είπε ο εμφανώς συγκινημένος Λάσιτερ, παλεύοντας να βρει τη φωνή του. «... Χωρίς αυτόν, η Pixar απλά δεν θα υπήρχε».

Ο Στιβ Τζομπς αγόρασε την Pixar το 1986 από την ILM και ο Λάσιτερ θυμήθηκε την πρώτη τους συνάντηση, το 1987, όταν παρουσίασε στο τότε αφεντικό του μια ιδέα για να δείξουν τις ιδιαιτερότητες της νέας εταιρείας στο animation: «Είχα αυτή την τρελή ιδέα ότι τα παιχνίδια ζωντανεύουν όταν δεν τα βλέπουν οι άνθρωποι», είπε περιγράφοντας το κεντρικό κόνσεπτ των ταινιών «Toy Story», «και παρουσίασα όλη την ιδέα στον Στιβ. Και το μόνο που μου ζήτησε ποτέ ήταν ‘Τζον, να την κάνεις σπουδαία.»

Περισσότερα από 20 χρόνια μετά, η Pixar είναι γνωστή όχι μόνο για τις τεχνολογικές της καινοτομίες με την επανάσταση που έφερε στο χώρο του animation αλλά και για το ασυμβίβαστο καλλιτεχνικό της όραμα και την ανανεωτική πνοή που έδωσε στη χολιγουντιανή αφήγηση.

Οι μεγάλες σκηνοθετικές επιτυχίες του Λάσιτερ μπορεί να ήταν το «Toy Story» και τα «Cars», αλλά ο ίδιος κρύβεται πίσω από τον θρίαμβο και των «Απίθανων», του «Ρατατούη», του «WALL-E» και πολλών άλλων, ως παραγωγός.

Εμείς περιμένουμε με ανυπομονησία το επόμενο αριστούργημα και ελπίζουμε ότι τα καλύτερα έπονται.

Φαίδρα Βόκαλη