Η ειδική περίπτωση του Λάζλο Νέμες. 10 χρόνια πριν παρέδωσε τον Γιο του Σαούλ μια ταινία που εξυμνήθηκε, ίσως υπέρμετρα, όσο λίγες. Τρία χρόνια μετά παρέδωσε ένα Sunset, το οποίο (μετά βεβαιότητας άδικα) περιφρονήθηκε επίσης όσο λίγες ταινίες πρότερα εξυμνημένου δημιουργού. Τι να κάνεις, οι κριτικοί έχουν σαφώς τα χούγια τους και ένα από αυτά είναι ότι δεν έχουν συμβάλλει στην εκπαίδευση ενός κοινού που δεν θα τους ακούει παρά μετά την θέαση. Γιατί το λέω αυτό; Ρωτήστε όσους «ξετρελάθηκαν» με το πρώτο, πόσοι είδαν το (κριτικά «εξόριστο») δεύτερο.
Οπότε και τον άνθρωπο τον πήρε εφτά χρόνια να συνέλθει από το κάζο, φέρνοντας φέτος το Orphan του, που είδαμε και στις Νύχτες Πρεμιέρας και πρωτοπροβλήθηκε στην Βενετία.
Τώρα όμως έχει αναλάβει τις δυνάμεις του και προβαίνει σε μια κίνηση που κατά βάση αποδεικνύεται εσφαλμένη ιστορικά. Τουτέστιν μη αγγλόφωνος δημιουργός σε αγγλόφωνο περιβάλλον και ντεμπούτο. Η ταινία είναι βασισμένη στο Outer Dark του Κόρμακ ΜακΚάρθι και είναι μια ιστορία που εκτυλίσσεται στα Απαλάχια και θέλει μια γυναίκα να εγκυμονεί το μωρό του αδελφού της, με τον τελευταίο να παίρνει το μωρό και να το εγκαταλείπει στο δάσος λέγοντάς της ότι πέθανε στη γέννα. Εκείνη ανακαλύπτει το ψεύδος και κινεί να βρει το μωρό της στις δασώδεις ερημιές μιας Αμερικής της περιόδου του Κραχ. Κερασάκι; Ένα τρίο δυσοίωνων μορφών ακολουθεί τα αδέλφια στην αναζήτησή τους.
Είναι προφανώς μια ιστορία και ένα σχέδιο που χρειάζονται νεφρό και μόνο για να σκοπεύσεις να τα μεταφέρεις στο σινεμά. Είναι ο Νέμες κατάλληλος; Ουδείς γνωρίζει. Είναι η Ρόουζ-Ντεπ και ο Ελόρντι ικανοί για τέτοιο ερμηνευτικό εγχείρημα; Στον δεύτερο, προσωπικά, εναποθέτω ελπίδες, στην πρώτη, παρότι φιλότιμη, δεν έχω επί της παρούσης ικανότητα να δω κάτι παραπάνω. Το σχέδιο, προφανώς, δεν πρόκειται να αναλάβει κανένα major στούντιο, παθαίνουν αναγούλα και μόνο στη σκέψη, φέτος έχουν πάθει κι άλλο κάζο με τις «ενήλικες» ταινίες τους (κάτι biopic δηλαδή) και ήδη έχουν τρομοκρατηθεί.
Στο πλαίσιο του «έχει αναλάβει τις δυνάμεις του», ο Ούγγρος σκηνοθέτης εργάζεται ήδη στο Moulin του (με Ζιλ Λελούς, αντιστασιακό δράμα), το οποίο μάλλον πάει για τις προσεχείς Κάννες. Αυτό, με το καλό πάντα, θα δείξει σε τι μονοπάτι βαδίζει ο 48χρονος με την παράξενη καριέρα, που αν όντως τελικά κινήσει προς ΗΠΑ μεριά, μιας και ακούγεται ότι το σχέδιο είναι προτεραιότητα για τους δύο ηθοποιούς και θεωρητικά υπάρχει πλάνο γυρισμάτων για το 2026, έχει (Απαλέιχιαν) κακοτράχαλα μπροστά του. Είθε να θριαμβεύσει.
ΜακΚάρθι, τέλος, έχουμε δει κάμποσες φορές μεταφερμένο στο σινεμά. Για τούτον τον γράφοντα αριστούργημα υπάρχει ένα (No Country for Old Men), πολύ καλό υπάρχει ένα ακόμα (The Sunset Limited), καλό ένα επίσης (The Road), γοητευτικά προβληματικό ένα (All the Pretty Horses), τυπικά μέτριο για τον σκηνοθέτη του είναι το The Counselor - αλλά υπάρχουν γοητευμένοι, καταγράφονται - ενώ ομολογώ με συστολή ότι αγνοώ το Gardener's Son του 1977 και (λιγότερο συνεσταλμένα) το Child of God του Τζέιμς Φράνκο από το 2013. Μελλοντικά, πλην Νέμες, ο Χίλκοουτ θα επιχειρήσει εκ νέου (Blood Meridian), ενώ ο Τζεφ Νίκολς λέγεται πως αναλαμβάνει δράση με δύο μυθιστορήματα, τα Stella Maris και The Passenger.
