Υπήρξε μια εποχή που η κωμική περσόνα του Ρούμπενς έφτασε ως τη χώρα μας, δια μέσω βασικά του σκηνοθετικού ντεμπούτου στο μεγάλο μήκος του Τιμ Μπέρτον, Η Μεγάλη Περιπέτεια του Πι -Γουί. Οι δυο τους είχαν γνωριστεί σ' ένα πάρτι, τα βρήκαν αμέσως, οι ιδιοσυγκρασίες έδεσαν κι έτσι το πρώτο μεγάλο βήμα του φίλου Τιμ στο μεγάλο μήκος θα γινόταν με μια πρώτη κινηματογραφική ενσάρκωση ενός χαρακτήρα που ήδη σάρωνε στα κλαμπς και την υποκουλτούρα των ΗΠΑ, προτού περάσει στο Roxy Theatre, γίνει μείζον κωμικό γεγονός και φτάσει στις αμερικανικές τηλεοράσεις μέσω του HBO.
Η ταινία δεν άρεσε στους κριτικούς (...), άρεσε όμως στον κόσμο της, πολλαπλασίασε τον προϋπολογισμό της και ανέτειλε το άστρο του Ρούμπενς που για καιρό θα εμφανιζόταν παντού ως Πι-Γουι, χρόοονια πριν κάνει κάτι παρόμοιο ο Σάσα Μπάρον Κόεν, ας πούμε.
Από την επόμενη χρονιά, το 1986, ξεκίνησε το Pee-Wee's Playhouse και σε πέντε σεζόν και 45 επεισόδια σκόραρε 15 Έμμι. Λιγνός, καλοντυμένος, με το παπιγιόν του, ο Πι-Γουι με τη μανιέρα του αγαπήθηκε από τα παιδιά (και τους γονείς!), για μια κωμωδία παλαβή, ίσως λιγότερο αντιληπτή στα ευρωπαϊκά πράγματα, παρότι έβλεπες τις αναφορές της και από προσωπικότητες μη αμερικανικής ιδιοσυγκρασίας. To τουίτ του Κόναν Ο' Μπράιεν αποτυπώνει εν μέρει το κενό που αφήνει ο ιδιαίτερος κωμικός:
No tweet can capture the magic, generosity, artistry, and devout silliness of Paul Reubens. Everyone I know received countless nonsensical memes from Paul on their birthday, and I mean EVERYONE. His surreal comedy and unrelenting kindness were a gift to us all. Damn, this hurts.
— Conan O'Brien (@ConanOBrien) July 31, 2023
Στα μέσα του '80 και βαίνοντας προς τα τέλη της δεκαετίας η φιγούρα του Χέρμαν εξελισσόταν σε πολιτισμικό τυφώνα, ο Ρούμπενς υπήρχε παντού, σε παιχνίδια και λογιών αντικείμενα, έκανε περάσματα στην τηλεόραση, σε ταινίες, εμφανιζόταν και στα Όσκαρ ως Χέρμαν, συνόδευε και την Βαλέρια την Γκολίνο, πράγμα που ποτέ δεν του συγχωρέσαμε. Ωστόσο δεν υπήρχε δεσμός, ο Ρούμπενς παρέμεινε πάντα μια ερμητική φιγούρα, μοναχική και αξεδιάλυτη στην δημόσια πλευρά του.
Πράγμα που δέχθηκε ανελέητο χτύπημα όταν το 1991 συνελήφθη σε τσοντοκινηματογράφο να αυνανίζεται, πράγμα που σήμερα θα τον οδηγούσε σε απαγχονισμό, και τότε όμως ήταν αρκετό να πληγωθεί βαριά, αλλά όχι οριστικά, η καριέρα του. Ο Ρούμπενς ήταν παρών σε παραγωγές φίλων και μη, όχι ως Πι-Γουι, και τον ξέρετε από το πέρασμα ως μπαμπά του Πιγκουίνου στο Batman Returns, από την Ματίλντα του Ντε Βίτο-σκηνοθέτη, ως φωνή από τον Χριστουγεννιάτικο Εφιάλτη, δεν τον ξέρετε αλλά θα έπρεπε από τον...εντερικά υπερηρωικό ρόλο του στους Mystery Men (1999), που παραμένει ένα από τα καλύτερα, σκωπτικότερα υπερηρωικά που δεν ξέρει κανείς, ή και από το Blow, όπου παίζει έναν έμπορο κόκας.
Το 2002 οι δικαστικές περιπέτειες εξακολούθησαν, όταν ο Ρούμπενς, ευρισκόμενος στα γυρίσματα ενός βιντεοκλίπ του Έλτον Τζον, έμαθε ότι η αστυνομία, μετά εντάλματος, ήταν στο σπίτι του και ξεψάχνιζε τις συλλογές του, ανάμεσα στις οποίες βρέθηκαν πλήθος αντικειμένων, βιντεοκασέτες και φωτογραφίες που ο δικαστής εννόησε ως παιδική πορνογραφία. Εντέλει οι κατηγορίες έπεσαν, το στίγμα έμεινε, παρότι ο Ρούμπενς ήταν γνωστός μανιώδης συλλέκτης φωτογραφιών και κιτς memorabilia.
Παραδόξως οι παρενέργειες δεν ήταν αρκετά ισχυρές για να εξαφανιστεί από προσώπου γης, και ο...Χέρμαν επανεμφανίστηκε στα '00ς. Η επιτυχία ήταν δε τόσο μεγάλη και πάλι που ο ηθοποιός ξανάρχισε να εμφανίζεται ως Πι-Γουι παντού, με το σόου να φθάνει να προπωλεί πάνω από 3 εκ. δολάρια! Η παρουσία του καλλιτέχνη και της περσόνας του άκμασε εκ νέου φθάνοντας ακόμα και σε μια ταινία στο Netflix το 2016, τις Διακοπές του Πι Γουί.
Άφησε ίχνος ο Ρούμπενς, υπήρξε αγαπητότατος στους συνεργάτες, το πλήθος (και τους παρουσιαστές talk show), σε εμάς δεν έφτασε η τρέλα του, όμως ο άνθρωπος είχε την ιδιοφυία του, εκείνο το ειδικό κράμα που βρίσκεις σε γεννημένους κωμικούς, το λίγο μυστηριώδες και ερμητικό, το λίγο μελαγχολικό, το πολύ «σχιζοφρενικό» και υστερικά αποστασιοποιημένο από την καταραμένη κανονικότητα. Εμάς θα μας λείψει η ψηλόλιγνη φιγούρα με το παπιγιόν, την χαρακτηριστική φωνή και τις μούτες, στους Αμερικανούς ακόμα περισσότερο. Έφυγε νωρίς.
