Ο δημοφιλής σκηνοθέτης («Δεν Κρατιέμαι», «Το Δέρμα που Κατοικώ») έχει προειδοποιήσει για μια όλο και πιο βίαιη διάθεση του λαϊκού αισθήματος στην χώρα του, την Ισπανία, εξ’αιτίας της ύφεσης που την έχει πλήξει και δεν είναι η πρώτη φορά που με δηλώσεις του τάσσεται υπέρ των διαμαρτυριών εκ μέρους των πολιτών. Σημειώνει ότι πίσω από τις κινητοποιήσεις βρίσκεται ένα λαϊκό κίνημα αποφασισμένο να σταματήσει τις τράπεζες που διώκουν άτομα που δεν μπορούν πλέον να πληρώσουν τις οφειλές και να άρουν τις υποθήκες τους.

«Πιστεύω ότι η χώρα στο σύνολό της ανησυχεί για την κοινωνική αναταραχή που ξεσπά. Κι εγώ το ίδιο», δήλωσε, καθώς η ανεργία στην Ισπανία άγγιξε το εθνικό –αρνητικό- ρεκόρ του 27% την περασμένη εβδομάδα. «Κάθε μέρα που περνάει, έχω την εντύπωση ότι υπάρχει περαιτέρω πρόκληση για να εκραγεί ο θυμός της κοινωνίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι υποκινώ κανέναν σε βίαιες αντιδράσεις. Ακριβώς το αντίθετο. Καλώ όλους να αντιδράσουν, αλλά με τον πιο ειρηνικό τρόπο», πρόσθεσε.

Ο φίλος του Αλμοδόβαρ και πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας, Φελίπε Γκονζάλες, κάλεσε τους διαδηλωτές να σεβαστούν τα σπίτια πολιτικών που έχουν παιδιά. Πάνω σ’αυτό ο Ισπανός σκηνοθέτης σημείωσε ότι «πέταξαν έξω απ’τα σπίτια τους ανθρώπους που έχουν παιδιά», αναφερόμενος σε οφειλέτες που δεν είχαν να πληρώσουν τα χρέη τους. «Και αυτά τα παιδιά είδαν τους γονείς τους και τα αδέρφια τους να πετάγονται στον δρόμο από την αστυνομία».

Ακόμη, η κυβέρνηση Ραχόι, η οποία ισχυρίζεται ότι η Ισπανία είναι σε καλό δρόμο, παραδέχεται ότι η οικονομία δεν θα ανακάμψει μέχρι –το νωρίτερο- το τέλος του τρέχοντος έτους. Ενώ, σύμφωνα με τους αναλυτές, νέες θέσεις εργασίας θα αρχίσουν να δημιουργούνται όταν η οικονομία επιτύχει ανάπτυξη ύψους 1%, αλλά αυτό δεν αναμένεται μέχρι το 2016. Μέχρι τότε η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η ανεργία θα εξακολουθεί να είναι γύρω, ή και πάνω από 25%.

Αυτή τη στιγμή πάνω από 3 εκατομμύρια Ισπανοί ζουν στα όρια της φτώχιας με ένα ισόδομα περί των 3.650€ τον χρόνο. «Το διάστημα απ’τη στιγμή που οι άνθρωποι λαμβάνουν γνώση για το τι γίνεται μέχρι τη στιγμή που περνάει τελικά ένας νόμος είναι εξαιρετικά σύντομο», λέει ο σκηνοθέτης, «είναι μία μετάβαση που θα μπορούσε πολύ εύκολα να γίνει βίαια αν και δε θα’πρεπε».

Περίπου 80 οικογένειες ανά ημέρα χάνουν τα σπίτια τους σε μια χώρα όπου τέσσερις στους πέντε ανθρώπους ζουν σε σπίτια που ανήκουν εδώ και χρόνια στην οικογένειά τους. Τα επιτόκια των καθυστερούμενων στεγαστικών δανείων έχουν ανεβεί σε ποσοστό μέχρι και 25%, με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο να καταδικάζει τον περασμένο μήνα κάποιες αυξήσεις των επιτοκίων ως καταχρηστικές και παράνομες.

Παρά το γεγονός ότι 1,4 εκατομμύρια Ισπανοί υπέγραψαν μια αίτηση ζητώντας να υπάρχει η δυνατότητα στους οφειλέτες να ακυρώνουν τις υποθήκες των σπιτιών τους αν παραδώσουν τα κλειδιά του στην τράπεζα, πολλοί διαμαρτύρονται ότι ένας νέος νόμος που πρόκειται να περάσει από το κοινοβούλιο το επιτρέπει αυτό μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις.

Ωστόσο, ορισμένοι ισχυρίζονται ότι οι τράπεζες ευθύνονται περισσότερο από τους κατόχους στεγαστικών δανείων για την κρίση της Ισπανίας. Ήταν η αλόγιστη παροχή των δανείων τους που ανάγκασε την κυβέρνηση Ραχόι να ζητήσει 40 δισεκατομμύρια ευρώ για τη διάσωση τους πέρυσι.

Ο Αλμοδόβαρ λέει «μου πήρε 30 χρόνια για να το συνειδητοποιήσω αλλά η χώρα αυτή είναι κοινωνικά συντηρητική». Ακόμη και ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο δεν είναι πλέον ένας ήρωας. «Δεν είναι μόνο απογοήτευση. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια του ήταν μια μνημειώδης καταστροφή», λέει ο σκηνοθέτης.

Ο Αλμοδόβαρ, του οποίου η νέα ταινία «Δεν Κρατιέμαι» βγήκε πριν λίγο καιρό και στις ελληνικές αίθουσες, αποσπώντας κριτικές που μιλούσαν περισσότερο για μία κινηματογραφική πλάκα χωρίς έντονα πολιτικά σχόλια, παρά μόνο αιχμές, δηλώνει απογοητευμένος με την διπλή ύφεση που έχει χτυπήσει εδώ και τέσσερα χρόνια. Η σύγχρονη οικονομική κρίση είναι άμεσα συνδεδεμένη με την κρίση στην εργασία και την παραγωγικότητα κυρίως των νέων. Στην Ισπανία, η ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών έχει αγγίξει το 57%.

Ένα μέρος της νέας ταινίας του Αλμοδόβαρ «Δεν Κρατιέμαι» γυρίστηκε σε ένα από τα πιο μεγάλα σύμβολα της οικονομικής κατάρρευσης της Ισπανίας, το νέο, αλλά εγκαταλειμμένο σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα αεροδρόμιο, στην πατρίδα του σκηνοθέτη, τη Λα Μάντσα, με 290 εκατομμύρια ευρώ χρέη στην τελευταία του πτήση. «Έπεισαν κάπως τους δικούς μου στην Λα Μάντσα ότι άνθρωποι από όλο τον κόσμο θα θέλουν να πετάξουν κατευθείαν στην καρδιά της», και αναρωτήθηκε «μα ποιος θέλει να πετάξει για εκεί»;