Δεν ξέρω - δεν έχω δει και το έργο, άλλωστε - κατά πόσον οι ταινίες ιδιαίτερων εκφράσεων ωφελούνται από το νταραβέρι με το mainstream και την προσπάθεια να αρέσουν σε όλους, αλλά δύο τινά τις κάνουν απαραίτητες. Ο ένας λόγος είναι προφανώς η ορατότητα και ο πλουραλισμός στις ιστορίες που λέγονται και βλέπονται, κάτι που αν γίνεται με σινεφίλ αφετηρία (με πρόθεση δηλαδή να συνεισφέρουν στην Τέχνη και όχι απλά να συστρατευθούν) είναι νευραλγικό συν. Ο άλλος - και είναι διάχυτος στο τρέιλερ - είναι ένα πρόσθετο χιούμορ, το κέφι της «γλώσσας στο μάγουλο», μια deadpan διαβολιά (γάντι ο Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ), μια εκτροπή της σοβαροφάνειας. Όλα μαζί συμβάλλουν όχι μόνο σινεφιλικά μα τρόπον τινά και κοινωνικά.

Το ντεμπούτο του Χάρι Λάιτον συζητήθηκε πολύ στις Κάννες φέτος και διασκευάζει το «Box Hill», τη νουβέλα του Άνταμ Μαρς-Τζόουνς από το 1998, η οποία είναι μια ευθεία και διασκεδαστικά kinky έρευνα των dom/sub σχέσεων στο πλαίσιο ενός queer ρομάντζου. 

Ο Ρέι (Σκάρσγκαρντ) είναι ένας κυριαρχικός μηχανόβιος που δεν του παίρνεις λέξη και Χάρι Μέλινγκ είναι ο υποτακτικός Κόλιν, ένας ντροπαλός τυπάκος που αναπόφευκτα την πατάει (με την καλή έννοια).

Βραβείο Σεναρίου όπως είπαμε στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών, ο καλύτερος απόηχος και word of mouth από εκεί αλλά και από τα φεστιβάλ Τέλουραϊντ και Νέας Υόρκης, η Α24 θα το αποτολμήσει στις αίθουσες στις αρχές του 2026, οπότε και φοβόμαστε ότι θα συναντήσει τη μοίρα της στις ΗΠΑ αλλά ίσως έχει μια πορεία, αν προγραμματιστεί σωστά, στην (για την ώρα) λογικότερη Ευρώπη.

Τρέιλερ: