Παρότι μόλις 36, ο Πλέμονς είναι και χρόνια στο κουρμπέτι και αποπνέει μια ήρεμη δύναμη πλαστικότητας που διαθέτουν οι μεγάλοι Αμερικανοί ηθοποιοί. Ίσως λόγω μιας κάποιας φυσικής συγγένειας, ίσως ακόμα περισσότερο επειδή πάντα μας λείπει τόσο, μπορεί κάποιοι από εμάς να βλέπουμε σε αυτόν έναν άλλον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Δεν έχει κάνει όσα εκείνος στην ηλικία του, δεν έχει και την ένταση του μαγνητισμού του, έχει όμως εκείνη την εσωτερική ερμηνεία, εκείνο το (φαινομενικά) ανέκφραστο less is more που μπορεί να τον οδηγήσει από sidekick, σε θετικό Τομ Γουάιτ του πρόσφατου Σκορσέζε και την ίδια στιγμή στον ρόλο του στον «Εμφύλιο Πόλεμο». Είναι προφανές ότι ο μεγάλος ηθοποιός - και ο καλός σκηνοθέτης - μπορούν να αναδείξουν πολλά κάνοντας (εξωτερικά) ελάχιστα.

Με τον Λάνθιμο ακολούθησε το ένστικτό του στις «Ιστορίες Καλοσύνης». Δεν του βγήκε σε κακό, οι Κάννες υποκλίθηκαν στην ερμηνεία του, ίσως συζητηθεί και παραπέρα, αν και είναι πολύ νωρίς ακόμα. Διαβάζοντας βέβαια το σενάριο των Φιλίππου-Λάνθιμου τα πράγματα ήταν οργανικά διαφορετικά αφού του ήρθε να κάνει εμετό του ανθρώπου. «Όχι ότι δεν με συνάρπασε αλλά υπήρχε κάτι στ' αλήθεια παμπόνηρο κι υπόγειο εκεί», λέει.

Κι αυτά είναι και τα πιο δύσκολα να βγάλει κανείς ερμηνευτικά, με τον Πλέμονς να παραξενεύεται και να εξυμνεί τις μεθόδους του Λάνθιμου στην προετοιμασία, με τα γνωστά πια θεατρικά παιχνίδια: «Κάνει αυτές τις ασκήσεις που έχει μαζέψει, αναπτύξει και διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια και σχεδόν αμέσως διερωτώμουν αν το όλο θέμα είναι να με κάνει να αισθανθώ τελείως χαμένος. Τα κατάφερε μια χαρά», δηλώνει στους Τάιμς του Λος Άντζελες ο Πλέμονς, όμως η εμπιστοσύνη στα πράγματα αυτά, ιδίως αν στο πηδάλιο είναι κάποιος που ξέρει που και πότε να στρίψει, βγαίνουν σε καλό. 

Μάλλον προσθέτουμε και τον Πλέμονς στον «θίασο Λάνθιμου».