Ο Μαρκ Ράφαλο, αν και έχει μαζέψει μια σειρά ρόλων για τους οποίους δεν θα έπρεπε να έχουμε παράπονο, φέρνει και αυτός σε ένα καλό παράδειγμα των δραματουργικών αδυναμιών μιας εποχής που δεν εκμεταλλεύεται τα ταλέντα της όσο θα 'πρεπε. Πρόκειται περί έκτακτου ηθοποιού, γενναίου και έτοιμου, που όμως, όπως λέει κι ο ίδιος, τελευταία οι ρόλοι είναι (εκτός από Χαλκ...) ανάμεσα στο «καλός μπαμπάς, τεθλιμμένος μπαμπάς, γαμημένος μπαμπάς». «Παίζω εδώ έναν μπον βιβάν, έναν απόλυτο εγωιστή, έναν μεγαλομανή. Αισθάνομαι σα να διευρύνθηκε το πλαίσιο του τι θα περίμεναν ότι μπορώ να παίξω.»

Και συνεχίζει: «Είμαι 55 πλέον και κάπου εδώ αρχίζεις και σκέφτεσαι ότι αρχίζει η κατηφόρα τρόπον τινά, και περιορίζεται το πόσο θα κρατήσουν όλα και για πόσο ακόμα το σώμα μου θα κρατάει. Και ειλικρινά: Βαριέμαι λίγο τον εαυτό μου ως Μαρκ Ράφαλο. [...] Στον ρόλο αυτό υπήρχε μια τόλμη που κανονικά δεν έχω. Τώρα όμως σκέφτηκα 'γάμα το, αν είναι να πάω φλεγόμενος κάτω με μια καταστροφική ερμηνεία δεν μ΄ ενδιαφέρει καθόλου.» Ίσως τον Λάνθιμο θα τον απασχολούσε λιγάκι βέβαια αυτό, αλλά οκ, σωσίβιο ο Yorgos.

Ο οποίος μάλιστα, κατά τον Ράφαλο, εξασφάλισε τις καλύτερες συνθήκες πλατώ που έζησε ποτέ του: «Το να παίζω αυτόν τον χαρακτήρα, να κάνω όλη τη σωματική κωμωδία, τη γλώσσα και όλο το τόξο που διαγράφει, ήταν τρελό και συναρπαστικό. Ένα πόδι σε μπανανόφλουδα κι ένα στον τάφο. Είχαμε μια μακρά περίοδο πρόβας και εντός αυτής δημιουργήθηκε μια άφοβη ατμόσφαιρα στην ομάδα μας. Ήταν καταπληκτικά.»

Ανυπομονησία για το έργο, που δεν αποκλείεται διόλου να φέρει και μια οσκαρική υποψηφιότητα στον ηθοποιό, αν συμβεί θα είναι η 4η, μετά από τρεις επίσης σε υποστηρικτικούς ρόλους («Τα Παιδιά είναι Εντάξει», «Foxcatcher» και «Spotlight: Όλα Στο Φως»).

Αρχές Δεκεμβρίου η έξοδος της ταινίας, θα μάθουμε τι καλό έγινε στην μικρή τους συντροφιά.