Για τη Λίντα Λάβλεϊς, την διαβόητη σταρ του πιο πετυχημένου πορνό στην ιστορία του κινηματογράφου, υπάρχουν δυο ιστορίες. Εκείνη που αποτυπώθηκε στην οθόνη και στη συνείδηση της μαζικής ποπ κουλτούρας χάρη στα εξακόσια εκατομμύρια δολάρια που υπολογίζεται ότι έχει συγκεντρώσει μέχρι σήμερα το «Βαθύ Λαρύγγι» (1972) στο οποίο πρωταγωνιστούσε. Και εκείνη που χώρεσε σε ένα αυτοβιογραφικό χρονικό το οποίο έγραψε την δεκαετία του ’80 η ίδια η Λάβλεϊς (ή Μπόρμαν, όπως ήταν το πραγματικό της επώνυμο), προσπαθώντας με αυτό να διηγηθεί την αληθινή και οδυνηρή ζωή της, εντός και εκτός της οθόνης.
Στην ταινία «Lovelace», που παρουσιάστηκε στο - παράλληλο τμήμα - Πανόραμα της Μπερλινάλε, την πορνοστάρ ερμηνεύει η Αμάντα Σίφριντ, πειστική και εντελώς διαφορετική από το κοριτσάκι που τραγουδούσε στο «Mamma Mia!» ή τώρα στους «Άθλιους». Σκηνοθέτες οι Ρόμπ Επστάιν και Τζέρι Φρίντμαν.
Σύμφωνα με το μπεστ σέλερ βιβλίο της, η Λίντα υπήρξε απρόθυμο αστέρι της τσοντοβιομηχανίας και στάθηκε για χρόνια το επίκεντρο ενός βασανιστικού γάμου και ενός δυναστικού συζύγου, ο οποίος όχι μόνο την κακομεταχειριζόταν ανελλιπώς αλλά ήταν εκείνος που τη μύησε με το έτσι θέλω στον κόσμο του hardcore σινεμά και την έσπρωξε σταδιακά στην πορνεία προκειμένου να εξασφαλίσει χρήματα.
Κλιπ από το «Lovelace»
Οι δημιουργοί του φιλμ λαμβάνουν υπ’ όψη τους και τις δυο αυτές όψεις στην ίδια ιστορία. Τις προσεγγίζουν μάλιστα μέσα από ένα έξυπνο σεναριακό και σκηνοθετικό εύρημα, το οποίο μπαίνει σε λειτουργία στη μέση της ταινίας και αναπαριστά τα γεγονότα από δυο διαφορετικές πλευρές: μία επίσημη και μία ανεπίσημη.
Αυτό το εύρημα αποτελεί, ίσως, και το μοναδικό ενδιαφέρον σημείο μιας αναιμικής κατά τα άλλα ταινίας. Τρία χρόνια μετά το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο στο σινεμά μυθοπλασίας με το «The Howl», οι βραβευμένοι ντοκιμαντερίστες Ρομπ Επστάιν και Τζέφρι Φρίντμαν, δημιουργοί μεταξύ άλλων του αριστουργηματικού «The Times of Harvey Milk», αποδεικνύουν ότι είναι εξαιρετικά αδύναμοι μακριά από το είδος της τεκμηρίωσης στο οποίο καταξιώθηκαν.
Το επιβεβαιώνουν περίτρανα στο «Lovelace», ένα επιδερμικό και συμβατικό δράμα το οποίο αποτυγχάνει να αξιοποιήσει την πολύ δυνατή ιστορία που βάλθηκε να διηγηθεί, φέρνει αρκετά συχνά στο μυαλό την λογική μιας καλοστημένης τηλεταινίας και ξοδεύει την φωτογενή και πειστική πρωταγωνιστική παρουσία της Αμάντα Σέιφριντ σε υλικό που είναι πολύ κατώτερο της αφοσιωμένης ερμηνείας της.
