Ο συγχωρεμένος ο Ρότζερ Έμπερτ έλεγε ότι δεν έχει σημασία για τι πράγμα μιλάει η ταινία σου, αλλά το «πώς» μιλάει γι’ αυτό. Αν η «Εξουσία του Σκύλου» της Τζέιν Κάμπιον έχει βρεθεί με 12 υποψηφιότητες για Όσκαρ φέτος, έχοντας κλέψει και την καρδιά της κριτικής, οφείλεται στην αφαιρετική της αφήγηση, που απαιτεί από σένα να προσέξεις τις λεπτομέρειες. Σκέψου ότι μόλις στο τελευταίο πλάνο της ταινίας ανοίγουν τα χαρτιά και διαφαίνεται καθαρά ποια ιστορία μας έλεγε όλη αυτή την ώρα.

Σύμφωνα με τον μοντέρ Πίτερ Σίμπερας, η ταινία αρχικά είχε ένα εναλλακτικό φινάλε. «Στο τελικό πλάνο η κάμερα έκανε ένα αργό πανάρισμα γύρω από το γραφείο του Πίτερ», δηλώνει ο Σίμπερας, «και κατέληγε σε ένα ανοιχτό βιβλίο ιατρικής ανοιγμένο στη σελίδα που περιείχε τον ορισμό του άνθρακα». Επειδή η Κάμπιον συνειδητοποίησε ότι με αυτό τον τρόπο θα ήταν σαν να «γάβγιζε» στους θεατές ότι ο Πίτερ δηλητηρίασε τον Φιλ του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, προτίμησε τον τρόπο της υποδήλωσης, που είδαμε τελικά στην οθόνη, μας άφησε όλους σοκαρισμένους και μας έκανε να θέλουμε να ανατρέξουμε ξανά στο έργο, αφενός για να συλλάβουμε όλα τα hints προς αυτή την αναπάντεχη κατάληξη, αφετέρου (και κυρίως) για να δούμε το δεύτερο επίπεδο στην ερμηνεία του Κόντι Σμιτ Μακ-Φι, αλλά και του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς.

Για όποιον δεν έχει παρακολουθήσει ακόμα το έργο και ενδιαφέρεται, θυμίζουμε ότι προβάλλεται στην πλατφόρμα του Netflix.