52 δευτερόλεπτα μιας συγκεκριμένης ευφορίας, αυτής που αναπαράγει αυτό που με τόση επιτυχία έκανε η πρώτη ταινία πίσω στο 2006. Περί τίνος; Μιας σειράς προτύπων που σηκώνουν πολλή κουβέντα: Το αυταρχικό, τελειομανές αφεντικό-τρόμος που για κάποιο μυστηριώδη λόγο πρέπει να χαρούμε όταν ευχαριστήσουμε. Η καριερίστα που ανακαλύπτει ότι μπορεί να πει και όχι και αυτό πιάνεται για κάποια χειραφέτηση. Η υψηλή μύτη των «ειδικών» που φρονούν την διάλεκτο και τις αρχές τους αληθινά σημαντικές - εδώ του χώρου της υψηλής Μόδας. Και πολλά άλλα παρόμοια που επειδή στην ταινία πρωταγωνιστούσαν γυναίκες πέρασαν και κατάτι ως φεμινιστικά, ενώ κάποιος (όχι εμείς, άλλος) μπορεί να έλεγε ότι αλλάζουν ενδυματολογικά ίδια πατριαρχικά πρότυπα.
Τέλος πάντων, ουδείς ενδιαφέρεται για τέτοια πράγματα, κρατάμε το ότι «αν ένας άντρας ήταν έτσι θα του έλεγαν μπράβο τώρα μια γυναίκα την βγάζουν 'σκύλα'». Στο κάτω-κάτω η ηρωίδα - και μακρά πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας έτσι κι αλλιώς - είναι η Μιράντα της Μέριλ Στριπ (που κάποτε κατάφερε να πάρει και υποψηφιότητα από τούτο, Μέριλ την λένε), η οποία εδώ προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό το περιοδικό της σε μια εποχή που ο Τύπος ασθμαίνει.
Απέναντί της η παλιά βοηθός της, η Έμιλι Μπλαντ, σε ρόλο ακόμα-πιο-κακιάς executive με πολλά λεφτά πίσω της και η Άντι Σακς, η Αν Χάθαγουεϊ η οποία στο Variety, από όπου αντλούμε την είδηση, δεν αναφέρεται να έχει άλλον ρόλο εκτός από το να φορά χαμογελώντας με νόημα τα μαύρα γυαλιά της. Αλλά κάποιον σημαντικό ρόλο θα έχει, μην ξεχνάμε ήταν η πρωταγωνίστρια της πρώτης ταινίας.
Ενδιαφέρον έχει εδώ και το πώς θα μεταφραστεί το power play της σημερινής κατάστασης των πρωταγωνιστών. Η Χάθαγουεϊ πήρε ένα Όσκαρ έκτοτε, ανέβηκε ψηλότερα και τώρα παλατζάρει σε χαμηλά υψόμετρα ψάχνοντας την ταινία που θα την επαναφέρει - αν και εξακολουθεί να εργάζεται και να συνεργάζεται άξια. Η Μπλαντ έγινε πρώτο μέγεθος, όχι από Όσκαρ αλλά από πλευράς a list ζήτησης. Η Μέριλ Στριπ πήρε άλλες εφτά υποψηφιότηες για Όσκαρ (και ένα αγαλματάκι), είναι ακόμα πιο Dame του Χόλιγουντ και του σινεμά απ' όσο ήταν και η φορά της πορείας της δεν θα αλλάξει μάλλον ποτέ.
Την 1η Μαΐου κατέρχεται στις αίθουσες των ΗΠΑ, τότε είχε καταφέρει κοντά 350 εκατομμύρια δολλάρια (και άλλα θηριώδη 100 στην οικιακή ψυχαγωγία όπου απεδείχθη πυρηνικό όπλο), δεν αποκλείεται και τώρα να αποδειχθεί εξόχως νικηφόρος συνδυασμός, το μάρκετινγκ του σχεδίου πρέπει να έχει πάρει φωτιά.
Teaser:
