Τέρμα οι χλιδάτες φιέστες στη μεγάλη ιδιωτική αμμουδιά του ξενοδοχείου Excelsior. Η χθεσινοβραδινή εναρκτήρια δεξίωση του 67ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας δεν είχε τον θόρυβο και τη δυναμική των προηγούμενων χρόνων, έτσι χαμηλότονα όπως διεξήχθη στη βεράντα του οικήματος και μια επικοινωνούσα σάλα. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε.
Η οικονομική κρίση δεν θα ήταν δυνατόν να αφήσει αλώβητη την κινηματογραφική Μόστρα, που φέτος υπέστη μικρές μεν αλλά καθοριστικές σε κάποιες λειτουργίες της περικοπές. Χώρια η αναπάντεχη άνοδος του μπάτζετ κατασκευής του νέου Παλάτζο Ντελ Τσίνεμα ελέω της εύρεσης τοξικού άσβεστου στα υπόγεια του εργοταξίου. Η απομάκρυνσή του συνεπάγεται, λέει, όχι μόνο περαιτέρω κόστος, αλλά και καθυστέρηση στην παράδοση της καινούργιας έδρας του Φεστιβάλ - 2012 αντί για 2011.
Ο Μάρκο Μίλερ, πάντως, ο καλλιτεχνικός διευθυντής, είχε ήδη προλάβει τα έντυπα με «καθησυχαστικές» δηλώσεις. Πως δεν θα είναι μια πομπώδης έναρξη, αλλά μια γιορτή επιστροφής στα βασικά, στις κινηματογραφικές αξίες και άλλα τέτοια «ξεκαρφώματα». Τι τον νοιάζει αυτόν εξάλλου. Επταετία έχει συμπληρώσει ως διευθυντής (η πιο μακροσκελής θητεία στα χρονικά του βενετσιάνικου θεσμού) και έχει ήδη προεξοφλήσει την αποχώρησή του το 2011 με τη λήξη του συμβολαίου του, για να επιστρέψει, όπως σχεδιάζει, στον χώρο της παραγωγής.
Στο κόκκινο χαλί
Τζον Γου, ο βετεράνος Κινέζος σκηνοθέτης που τιμάται φέτος με τον Χρυσό Λέοντα για το σύνολο του έργου του. Κουέντιν Ταραντίνο, ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του διαγωνιστικού. Και δίπλα του ο φίλος και ενίοτε συνεργάτης του, Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, συνοδευόμενος από τους Τζέσικα Αλμπα και Ντάνι Τρέχο, πρωταγωνιστές της βίαιης περιπέτειας «Machete» που επίσης εγκαινίασε χθες την ενότητα των μεταμεσονύχτιων προβολών.
Φόρος τιμής στον Γκάσμαν
Με αφορμή τη 10η επέτειο του θανάτου του, η Μπιενάλε απέτισε το τελευταίο διήμερο φόρο τιμής στον μεγάλο Ιταλό ηθοποιό Βιτόριο Γκάσμαν με την προβολή του ντοκιμαντέρ «Ο Βιτόριο αφηγείται τον Γκάσμαν: Μια ζωή ταυρομάχου», σε συν-σκηνοθεσία του γιου του, Αλεσάντρο Γκάσμαν, όπως και της ανακαινισμένης κόπιας του δράματος του Ντίνο Ρίζι «Αρωμα γυναίκας» (1974).
Ρόμπυ Εκσιέλ
