Όποιος «ήταν εκεί» όταν πρωτοεμφανίστηκε το Pulp Fictiοn, ξέρει κάτι παραπάνω. Όχι κάτι σπουδαίο αναγκαστικά, αλλά κάτι που έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση ενός ποπ -και πάντα υποδεέστερου- στιλ σινεμά έκτοτε. 

Ξέρει πώς ήταν πριν η mainstream αφήγηση, πώς μιλούσαν οι χαρακτήρες, πόσο απενοχοποιήθηκε το pulp στοιχείο, πώς και πόσο άλλαξαν οι ιστορίες που βλέπαμε (και ακόμα βλέπουμε), τι απελευθέρωση γνώρισαν οι διάλογοι ως αισθητική κινηματογράφηση.

Όταν η κριτική επιτροπή των Καννών (Ίστγουντ προεδρεύοντος - δεδομένης της λατρείας του σινεφίλ Ταραντίνο, παραμύθι κανονικό), μια κριτική επιτροπή με Ντενέβ, Ισιγκούρο, Αβάτι και Λάλο Σέφριν μεταξύ άλλων (...), έδινε τον Χρυσό Φοίνικα στην ταινία του Κουέντιν ξεκινούσε μια πορεία μετεωρικής λάμψης, κάθε άλλο παρά μετεωρικής διάρκειας όμως. Αναγνώριζε εν τη γενέσει το σημαντικό. (Είναι δίκαιος Φοίνικας; Από μια πλευρά, από αυτή την αμερικανοκεντρική που περιγράφουμε, προφανώς. Κινηματογραφικά, παρούσης «Κόκκινης Ταινίας» Κισλόφσκι στο Διαγωνιστικό, ποτέ.)

Όλοι οι κάπως παλαιότεροι έχουμε ασήμαντες ιστορίες με το Pulp Fiction (εγώ για παράδειγμα μετά την πρώτη ώρα χασμουριόμουν αρειμανίως στο Ιντεάλ), έχουμε φίλους και γνωστούς που ορκίζονται σε δαύτο, έχουμε τσακωθεί με φίλους και γνωστούς που ορκίζονται σε δαύτο κι έχουμε φίλους και γνωστούς που σήμερα εξημερώνουν στη ζούλα την τότε τους υπερασπιστική αγριότητα. Το παθαίνουν αυτό οι ταινίες από την κατάχρηση.

Όμως η περίπτωση Pulp Fiction, με όλη της τη λατρεία, δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ υπέρμετρα. Ήταν όντως φρέσκο βλέμμα, ήταν όντως σεντούκι ατακαδόρικων θησαυρών και σκηνών αναφοράς, άλλαξε εντελώς οτιδήποτε καταλάβαινε η βιομηχανία ως Ανεξάρτητο Κινηματογράφο (κόστισε 8 εκατομμύρια, απέφερε 213 - κάπως έτσι δεν ήρθε πρακτικά στον κόσμο και ο Χάρβεϊ Γουάινστιν ως παραγωγός;), γέννησε καριέρες (Σάμιουελ Τζάκσον), ξαναγέννησε καριέρες (Τζον Τραβόλτα), επέβαλε μια νέα χρήση «εξωτερικής» μουσικής (σε διηγητική και μη διηγητική χρήση), έδωσε χρίσμα σε μια ατέλειωτη σειρά μιμητών που υπάρχουν μέχρι σήμερα. Και ουσιαστικά επισημοποίησε τον ερχομό ενός αυθάδη auteur με τρόπο που ίσως ποτέ «δεύτερη ταινία» δεν έκανε, αν και αυτό χρίζει έρευνας.

Εδώ, στο αφιέρωμα του Variety, μπορείτε να διαβάσετε μια σειρά από παραλειπόμενα, trivia και ό,τι έχουν να πουν όσοι ήταν εκεί και συνέβαλαν στην δημιουργία της ταινίας αυτής. (Ο Κουέντιν πάντως λείπει).