Μέχρι να ισορροπηθεί κάπως η κατάσταση, τα πρώτα χρόνια της Metoo εποχής οι διεκδικήσεις του κινήματος έφεραν φανατισμένη εκφορά του λόγου και νεο-πουριτανικές θέσεις, έφεραν επιθέσεις κάποτε δυσανάλογες του αδικήματος, έφεραν και εκμετάλλευση των διεκδικήσεων αυτών από επιτήδειους– εύλογα θα μπορούσες να ισχυριστείς ότι αυτό έκανε ο Ρόναν Φάροου, ανασύροντας μια υπόθεση τελειωμένη εδώ και δεκαετίες, δίχως νέα στοιχεία. Κι από μια πλευρά είναι εύλογο, ιστορικά ποτέ καμίας μορφής επαναστατική δράση δεν εξελίχθηκε αναίμακτα, δεν έφερε το όποιο αποτέλεσμα της δίχως αδικίες. Το ζήτημα είναι όταν έρθει η εποχή της νηνεμίας, αυτές οι αδικίες να αναγνωριστούν και να κατονομαστούν και, στο βαθμό που είναι δυνατό, να αποκατασταθούν, ειδάλλως η όποια κατάκτηση μένει μετέωρη, έκθετη στην εύλογη αντίδραση όποιων αδικήθηκαν, όποιων ένιωσαν πως αδικήθηκαν και όσων θέλουν να λένε ότι αδικήθηκαν, η οποία, μοιραία, θα προκύψει πιο βάναυση και ακόμα πιο άδικη.
Πρόκειται για σταγόνα στον ωκεανό, αλλά η κίνηση της Ρεμπέκα Χολ να δηλώσει μετανιωμένη για τις δηλώσεις της και τη στάση της απέναντι στον Γούντι Άλεν, δείχνει ένα ρεύμα αναγνώρισης των αδικιών - ελπίζουμε όχι και ανατροπής των κατακτήσεων, σε μια εποχή γενικευμένης απορρύθμισης του εργατικού δικαίου, η ρύθμιση παρενοχλητικών συμπεριφορών στον εργασιακό χώρο λειτουργεί ως φιλεργατικό αντίβαρο. Θυμίζουμε ότι τότε, εν αναμονή της εξόδου του «Rainy Day in New York», η Ρεμπέκα Χολείχε δηλώσει ότι ζητά συγγνώμη που συνεργάστηκε με τον Γούντι Άλεν και δώρισε την αμοιβή της από την ταινία στο «Time's Up».
«Ήταν λάθος μου να κάνω δημοσίως δήλωση, δεν νομίζω ότι είναι δουλειά των ηθοποιών να τοποθετούνται σε τέτοιες περιπτώσεις. Εκείνη την περίοδο πίστευα ότι το σημαντικότερο είναι να πιστέψουμε τις γυναίκες. Φυσικά αυτές οι υποθέσεις έχουν διαφορετικές πτυχές, αλλά προσπαθούσαμε να φέρουμε μια ισορροπία τότε και εκτίμησα ότι χρειαζόταν να κάνω κάτι δραστικό. Αλλά τα media με αντιμετώπισαν ως άλλη μια ηθοποιό που αποκηρύσσει τον Γούντι Άλεν και δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω γιατί μου έδωσε μια σπουδαία ευκαιρία και ήταν ευγενικός μαζί μου», δήλωσε η Χολ, ενθυμούμενη (και) τη σημασία του «Vicky Cristina Barcelona» για την καριέρα της.
Στο αυτοβιογραφικό «Σχετικά με το Τίποτα» ο Γούντι Άλεν γράφει ότι αντιλαμβάνεται πως ήταν η σωστή κίνηση για την καριέρα των ηθοποιών να τον αποκηρύξουν τότε, υποστηρίζει μάλιστα ότι έλαβε τηλεφωνική κλήση από τον Τιμοτέ Σαλαμέ, όπου του ζητούσε συγγνώμη για τη στάση του και του εξηγούσε ότι ο ατζέντης του πιστεύει πως μόνο έτσι θα μπορούσε να υποστηρίξει την οσκαρική του υποψηφιότητα για το «Call me by your Name». Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε αν θα ακολουθήσουν κι άλλοι καλλιτέχνες το παράδειγμα της Ρεμπέκα Χολ.
