Η «κακία» είναι εύκολη και διατυπώνει ένα «γι' αυτό του βγαίνουν έτσι» και καθαρίζει.

Βέβαια, ακόμα και να μην συμπαθείς τον φίλο Ρίντλεϊ και τις κατά ριπάς παραγωγές του (17 ταινίες μόνο στον 21ο αιώνα, 18η ο «Ναπολέων»), οφείλεις να του βγάλεις το καπέλο. Όχι γιατί βγάζει ταινίες με πολυβολικούς (...) ρυθμούς, αλλά γιατί διατηρεί πάντοτε ένα επίπεδο παραγωγής και ενδιαφέροντος για (και σε) αυτές. Ο Σκοτ, σε μια εποχή που πληγώνει το σινεμά και καταργεί τους δημιουργούς, υπενθυμίζει την κλασική χολιγουντιανή εποχή των directors που γύριζαν τρεις και τέσσερεις ταινίες τον χρόνο.

Κατά την διάρκεια της απεργίας των Ηθοποιών μόνταρε τον 4ωρο «Ναπολέοντα», μόνταρε 90 λεπτά από τον νέο «Μονομάχο» («έχω άλλα 90», είπε - προσέξτε πόσο γλυκά παίρνει το credit του μοντέρ) κι έκανε storyboards για την μεθεπόμενη ταινία του. Η οποία θα είναι ένα γουέστερν - όνειρο ζωής κατά τον ίδιο, για το οποίο δεν αποκαλύπτει παραπάνω από το ότι έχει ένα σενάριο σαν «τέλεια αποσταγμένο ποτό» και δύο σταρ έτοιμους να τον βοηθήσουν - ή να τον προσάγουν στην κινηματογραφική δικαιοσύνη. Κακίες, κακίες.

Παρά την μυστικοπάθεια η ταινία θα είναι πιθανότατα η μεταφορά της νουβέλας του Κρεγκ Ζάλερ,  «Wraiths of the Broken Land», μια γουέστερν ιστορία τοποθετημένη στο Μεξικό του 1900 με δύο αδελφές που καταλήγουν στην πορνεία σε μια λέσχη αρρένων, οπότε και έρχονται τα αδέλφια τους και ο πατέρας τους προς διάσωση. Μάλλον ξέρετε ήδη τι θα γράψουν οι κριτικές επί του ιδεολογικού. Το σενάριο υπογράφει ο Ντρου Γκόνταρντ, που του είχε υποστυλώσει σεναριακά και την «Διάσωση».

Με το καλό φίλε Ρίντλεϊ, με το καλό.