Μια δεκαοκτάχρονη κοπέλα ταξιδεύει στην ισπανική ακτή του Ατλαντικού για να συναντήσει για πρώτη φορά τους βιολογικούς παππούδες της. Οι γονείς που δεν γνώρισε ποτέ είχαν πεθάνει απομονωμένοι στην ίδια περιοχή. Με οδηγό το ημερολόγιο της μητέρας της, προσπαθεί να ανακαλύψει όσο περισσότερες πληροφορίες μπορεί γύρω απ' τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατό τους. Οι εναπομείναντες συγγενείς της όμως δεν φαίνονται άνετοι να συζητήσουν το τι ακριβώς είχε συμβεί στο παρελθόν της οικογένειας.

Η Κάρλα Σιμόν είναι μια σκηνοθέτης που βρίσκεται πάντα στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Το «Ένα Αξέχαστο Καλοκαίρι» ήρθε όταν το φεστιβαλικό κύκλωμα έψαχνε νέες γυναικείες φωνές για διορθώσει τα προβληματικά δημογραφικά του. «Οι Ροδακινιές του Αλκαράς», η πιο αδύναμη μέχρι στιγμής ταινία της, τίκαρε τα περισσότερα κουτάκια απ' τις ταινίες που διαγωνιζόταν στο Βερολίνο το 2022, χαρίζοντάς της το πρώτο σημαντικό βραβείο της καριέρας της, σε μια επιλογή όπου μεταξύ τυφλών βασίλευσε ο μονόφθαλμος. Παράλληλα, εξωκινηματογραφικά κυκλώματα παραγωγής (όπως της Saint Laurent που μέχρι πέρυσι λυμαίνονταν το διαγωνιστικό των Καννών) αποφάσισαν να επενδύσουν σε ιστορίες ενδυνάμωσης και κινηματογραφική αφήγηση, δίνοντας της την ευκαιρία για το «Carta A Mi Madre Para Mi Hijo», χαρίζοντάς της επιπλέον έκθεση στα υψηλότερα κλιμάκια της ευρωπαϊκής παραγωγής. Τέλος, τα πρώτα βήματα της καριέρας της συνέπεσαν με την Άνοιξη του ισπανικού κινηματογράφου, μια επιτυχία που δεν συζητιέται όσο θα έπρεπε κι έχει σαν πρωτεύουσα την ευρύτερη περιοχή της Γαλικίας.

Μιλώντας για εποχές, η Σιμόν επιμένει στο Καλοκαίρι. Επιμένει βασικά στην ίδια κεντρική ιδέα που εισήγαγε πρώτη φορά στο θεσπέσιο ντεμπούτο της. Η σκαλέτα ξεκινά πάλι με ένα ορφανό κορίτσι που πηγαίνει για διακοπές στους συγγενείς της, κοντά στη θάλασσα. Όλα όσα ακολουθούν προκύπτουν από τα προσωπικά της βιώματα.

Στο έντονα αυτοβιογραφικό «Romeria» η ηρωίδα συμμετέχει στις οικογενειακές τελετουργίες του θέρους, ενώ παράλληλα ινχηλατεί από μακριά την ακτογραμμή του Βίγκο αναζητώντας ψήγματα και αναμνήσεις από τους γονείς της. Κι ενώ στα δύο τρίτα της η ταινία ακολουθεί μια κάποια πεπατημένη (στο πλαίσιο πάντα της Κάρλα Σιμόν), μία βάρκα με κουπιά μας ταξιδεύει στην τρίτη πράξη, όπου οι σελίδες του ημερολογίου ζωντανεύουν. Το παρόν ενώνεται με το παρελθόν και ξεσηκώνουν ένα καταραμένο love story τοποθετημένο στην ισπανική counter culture των '80s. Η ταινία απογειώνεται, τα συναισθήματα τακτοποιούνται σε ένα ασφαλές σημείο κάτω απ' τον ήλιο, η συμφιλίωση με το παρελθόν οδηγεί σε ένα υπέροχα λυτρωτικό φινάλε.  

Βουτώντας στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού, εισβάλοντας σε οικογενειακές συζητήσεις και παρεμβάλλοντας στην αφήγηση τα βίντεο των διακοπών μιας επίδοξης σκηνοθέτιδας στη Γαλικία, η Σιμόν μέχρι ένα σημείο μοιάζει εγκλωβισμένη στην αμεσότητα με την οποία κινηματογραφεί μια υπαρξιακή αναζήτηση. Από τη στιγμή όμως που η ιστορία της παίρνει απότομα διαζύγιο απ' το νατουραλισμό και οδηγεί σε ένα ιμπερσιονιστικό φινάλε, το «Romeria» παρασύρει το θεατή σε κάτι αναπάντεχο. Κάτι μοναδικά έκρυθμο που μεταμορφώνει ένα προσωπικό διήγημα σε φορτισμένη ποίηση. Είναι η απόδειξη ενός σπουδαίου κι εξελισσόμενου ταλέντου, γιατί η μόλις 38 Μαΐων Σιμόν δεν είναι απλά μια δημιουργός που ταίριαξε στις συγκυρίες της εποχής της. Πλέον υπάρχουν χειροπιαστές αποδείξεις πως αξίζει να αναφέρεται στους κορυφαίους δημιουργούς του σήμερα.  

Διαβάστε επίσης:
Κάννες 2025: Τα όρια μεταξύ ζωής και τέχνης μπλέκουν αξεδιάλυτα στο «Sentimental Value» του Γιοακίμ Τρίερ
Κάννες 2025: Το «Fuori» του Μάριο Μαρτόνε είναι μια γλυκιά παράφωνη ωδή στη γυναικεία φιλία
Κάννες 2025: Ο Πολ Μέσκαλ και ο Τζος Ο' Κόνορ ραγίζουν καρδιές με το «The History of Sound»

Το cinemagazine ταξιδεύει στο 78ο Φεστιβάλ Καννών με την ευγενική υποστήριξη της AEGEAN.