Με τη σειρά. Τα τρία «Rush Hour» (1998-2001-2007) υπήρξαν δημοφιλέστατες επιτυχίες στο ανθυποείδος του buddy movie. Σε όλο τον κόσμο, κυρίως στις ΗΠΑ, όπου Κρις Τάκερ και Τσάκι Τσαν αναδείχθηκαν. Αγκάθι Νο 1, για πολλούς το κορυφαίο: Τις σκηνοθέτησε ο Μπρετ Ράτνερ, ο οποίος εδώ και αρκετά χρόνια είναι persona non grata στην βιομηχανία λόγω κατηγοριών ανάρμοστης και παρενοχλητικής συμπεριφοράς. Τις κατηγορίες τις έχει αρνηθεί. Το να γίνει η 4η ταινία με σκηνοθέτη αυτόν είναι μια κίνηση σαφώς συμβολική.
Πάμε όμως στο αγκάθι Νο 2, όπου τα πράγματα παίρνουν αυτό που στα χωριά μας όλοι αποκαλούμε nasty turn. Καταφθάνει σε εμάς από τα αμερικανικά media ως κίνηση που προέρχεται από ενθάρρυνση του Προέδρου Τραμπ προς την Paramount να κάνει την ταινία. Πώς; Ο Τραμπ είναι κολλητός του Λάρι Έντισον, πατέρα του Ντέιβ Έλισον, επικεφαλής της Paramount. Πώς (Νο 2); Η Paramount θα διανείμει την ταινία της Warner, με ανταμοιβή κάποιο διψήφιο ποσοστό από τις εισπράξεις. Γιατί ενοχλεί κάπως αυτό; Γιατί η Paramount είναι ένας εκ των ομίλων που έχει κάνει προσφορά για την αγορά της Warner Bros.
Έχει όμως και κάτι πιο βουρκώδες. Ο Μπρετ Ράτνερ είναι ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ για την Μελάνια Τραμπ, στο οποίο ο Τραμπ συμμετέχει ως παραγωγός. Να θυμίσουμε ότι ο Ράτνερ στο παρελθόν έχει κάνει και το «Tower Heist», το οποίο γυρίστηκε στο Trump Τower. Καλό;
Η ιδέα μιας τόσο χονδροειδούς παρέμβασης από τον Λευκό Οίκο δεν είναι απλά μια οικονομική κίνηση - ήδη κάπως παράδοξη, αν όχι αθέμιτη. Είναι έντονος δάκτυλος στο Χόλιγουντ, είναι κωμικοτραγική συμμόρφωση των αρχών της βιομηχανίας στις επιταγές ενός...Προέδρου και είναι και συμβολικό χτύπημα στο #MeToo, λόγω Ράτνερ, του οποίου κάθε σχέδιο την τελευταία 8ετία είχε ακυρωθεί. Καθώς το σχέδιο έχει ήδη πάρει πράσινο φως, και από τους ηθοποιούς του, κατ΄ουσίαν περνάμε αυτόματα στην εποχή που τα στούντιο λειτουργούν ανενόχλητα από την κοινωνικοπολιτική επιταγή, ανοίγουν χάσμα ανάμεσα στην διοίκησή τους και τους καλλιτέχνες, τους οποίους και μετατρέπουν σε αυτό που (στο Χόλιγουντ) δεν ήταν πάντα ακριβώς: Κοινοί, ανταλλάξιμοι, αναλώσιμοι εργαζόμενοι που κάνουν μια δουλειά την οποία μια σειρά ανθρώπων περιμένει να την κάνει αν δεν το θέλουν. Το πιο συντηρητικό, αν όχι ξεκάθαρα οπισθοδρομικό, εργασιακό φεγγάρι στις χολιγουντιανές ΗΠΑ είναι τούτο, η φάση στην οποία οι επιχειρηματίες αδιαφορούν πιο ξεκάθαρα από ποτέ στο τραγούδι των κοινωνικών σειρήνων. Ίσως και των καλλιτεχνικών.
