Είναι βέβαια κοινό μυστικό ότι η κριτική, εννοώντας πάντοτε αυτό το lifestyle φληνάφημα που κατακλύζει τον κόσμο εδώ και 20-30 χρόνια, έχει πουλέν, άλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά. Τα πρώτα τα εκθειάζει βάναυσα και τα δεύτερα τα υποσκάπτει σκαιά - και βλέπετε τι ευγενικά που το λέμε. Και στις δύο περιπτώσεις αδιαφορεί για την καλλιτεχνική βαρύτητα. Τα πρώτα συχνά δεν είναι κάτι παραπάνω από «μενού ημέρας», που κανείς δεν θα αναμοχλεύσει έπειτα από λίγο καιρό, τα δεύτερα είναι, συχνά, όχι πάντα, κατραπακιές σε ένα κριτήριο που ενδιαφέρεται για την γνώμη του παρά για την πραγματικότητα στο πανί. Οι λόγοι είναι ψυχαναλυτικοί, ας μην το πιάσουμε αυτό.
Ο Άνταμ Σάντλερ είναι μια κλασική περίπτωση συμπαθέστατου και ικανότατου ηθοποιού, που γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία (κόκκινο πανί για πολλούς αυτό), βασισμένος στον δικό του κωμικό ανθρωπότυπο - όπως άλλωστε συνέβη με κάθε επιτυχημένο κωμικό της ιστορίας. Δεν άρεσε στην κριτική αυτό, ο άνθρωπος έπιασε ακόμα και ιστορικό 0% («The Ridiculous 6») κριτικής αποδοχής στο Rotten Tomatoes που διαφεντεύει τους άκριτους καιρούς μας. Οι ταινίες βέβαια μπορεί να έχουν σημαντικά ελαττώματα, αλλά η κριτική απέτυχε επανειλημμένα, με προσωπικές επιθέσεις, να διαβάσει το ταλέντο του ίδιου του Σάντλερ.
Οι δημιουργοί βέβαια, που είναι σοβαροί άνθρωποι, είδαν πίσω από την φόρμα και την συνταγή. Ο Σάντλερ έχει κάνει ταινίες με τον Τζέιμς Μπρουκς, τον Πολ Τόμας Άντερσον, τον Πίτερ Σίγκαλ, τον Νόα Μπάουμπακ, τον Τζέισον Ράιτμαν, τον Τζαντ Άπατοου, τους αδελφούς Σαφντί - με άλλα λόγια η δουλειά έχει πιστοποιήσει την σημασία, τη δουλειά και το ταλέντο του.
Και τώρα με το «Hustle», που δικαιολογημένα χαλάει κόσμο στους θεατές του, ο ηθοποιός φαίνεται να κατάφερε την σύμπνοια κοινού και κριτικής. Η ταινία έχει πιάσει 92% στο τοματόμετρο ΚΑΙ στις μετρήσεις της αποδοχής του κόσμου. Από πλευράς κριτικής υπολείπεται 1% των «Ιστοριών των Μέιροβιτς» και ισοφοαρίζει το «Άκοπο Διαμάντι», όμως αμφότερα περιορίζονται στα 72% και 52% στον κόσμο.
Με το «Hustle», αυτή την καλοφτιαγμένη ωδή στον underdog (που κανονικά βέβαια χρωστάει πνευματικά δικαιώματα στον Σιλβέστερ Σταλόνε, πλήρη ακόμα και στα training montage) ο Σάντλερ αρέσει ακόμα πιο πολύ και από τις κωμωδίες που τον δόξασαν στον κόσμο. «Ήξερα ότι αυτή η ταινία ήταν αλλιώτικη για μένα, αλλά βρήκε τον συνδυασμό αυτών που έχω κάνει στο παρεθόν και της σημερινής εκδοχής του εαυτού μου», λέει ο Σάντλερ.
Παρομοίως και ο Χερνάνγκομεζ, το 4άρι των Utah Jazz που συμπρωταγωνιστεί: «Από την πρώτη μέρα τα βρήκαμε, ταιριάξαμε, αγαπηθήκαμε. Με αγαπούσε σαν γιο του και τον πρόσεχα σαν μπαμπά μου. Πήγαμε καλά σε όλα, με φρόντιζε από την πρώτη μέρα».
Να δούμε αν θα μεταφραστεί τίποτα και σε ακαδημαϊκή αναγνώριση, δύσκολο, ως τότε το βλέπετε στο Netflix και περνάτε θαυμάσια, όσοι δεν το έχετε κάνει ήδη.
