Βγήκε λοιπόν το νέο Jurassic, οπότε αναθεωρήθηκαν και οι αριθμοί του box office, το πήρε μυρωδιά το Forbes κι έβγαλε μεγάτιτλο, σαν τον δικό μας, ότι η Σκάρλετ Γιόχανσον (συμπαθούμε ανυπερθέτως) είναι η εμπορικότερη σταρ (άνδρες και γυναίκες) όλων των καταγεγραμμένων εποχών στο box office.
Και πράγματι τα νούμερα λένε 14.9 δις (and counting) σε όλο τον κόσμο. Η Γιόχανσον πέρασε χάρη στο «Rebirth» τον...Σάμιουελ Τζάσκσον (14.6), τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζρ. (14.3), την Ζόε Σαλντάνια (14.2) και τον Κρις Πρατ (14.1). Φυσικά κάθε στοιχειώδης γνώστης του box office ρογχίζει από τα γέλια. Το ίδιο και κάθε παραγωγός που θα ήθελε (ή όντως προχωρά σε) κάστινγκ μιας κανονικής ταινίας που θέλει να κάνει λεφτά.
Η πραγματικότητα είναι άλλη.
Όλα τα προαναφερθέντα ονόματα συμβολίζουν τον 21ο αιώνα και την μετακίνηση του Χόλιγουντ σε εξόφθαλμο «σινεμά των στούντιο». Αυτό είναι το φυσικό επακόλουθο μιας εποχής στην οποία οι πυραμίδες άλλων εποχών έχουν αναστραφεί, χαρακτηριστικότερα στον βαθμό που έχει ξοφλήσει καθαυτή η έννοια του σταρ. Το «σινεμά των στούντιο» δεν έχει σταρ, έχει...ensemble. Ο πρώτος ρόλος ανήκει στις ιστορίες, έστω και αν μπορεί κανείς να ξεκινήσει φιλιππικούς για τα IP και το υπερηρωικό σινεμά. Ένα μικρό παράδειγμα της ασημαντότητας του ηθοποιού και της ανταλλαξιμότητάς του; Ο Έρικ Μπάνα έγινε Hulk, ο Έντι Νόρτον έγινε Hulk, τα στούντιο (για δικούς τους λόγους) θέλησαν άλλον στην θέση τους, ο Μαρκ Ράφαλο έγινε Hulk, τέλος της ιστορίας. Δεν υπήρξε καμμιά επίδραση - και ο Μαρκ Ράφαλο φιγουράρει στην θέση Νο. 15 στην ιστορία των μεγαλύτερων εισπρακτικά ονομάτων (πάνω ας πούμε από τον Γουίλ Σμιθ ή τον Χάρισον Φορντ!), Αστεία πράγματα.
Όπως συνάγει κανείς η σύγχρονη ιεραρχία του box office απηχεί χαρακτήρες σε franchise και τίποτα παραπάνω. Αν από την Σκάρλετ Γιόχανσον αφαιρέσεις μόνο τον ρόλο της στο MCU, αφαιρούνται πάνω από 10 δις από το σύνολό της. Να το πούμε αλλιώς; Αν ηγηθεί παραγωγής, αν στηριχθεί πάνω της μια παραγωγή (και η Γιόχανσον είναι σταρ, δεν είναι τυχαία περίπτωση) τότε θα πάρεις στην καλύτερη περίπτωση μια «Lucy» (11 ολόκληρα χρόνια πριν) που έφτασε (μυστηριωδώς) τα 450 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Αν δεν πάμε στην καλύτερη περίπτωση... «Fly me to the Moon», πέρυσι (!), 38 εκατομμύρια.
Το πράγμα γίνεται ακόμα αστειότερο με τους παρακάτω της Γιόχανσον - ας πούμε η Σαλντάνα παίζει σε MCU ΚΑΙ «Avatar» ΚΑΙ Star Trek και στις τρεις «πολυλογίες» δεν φαίνεται καν η πραγματική της όψη! Φαίνεται όμως στην «Emilia Perez». 7 εκατομμύρια.
Στην πραγματικότητα πια η πρώτη 5άδα (και πολλές ακόμα υψηλές θέσεις) του box office, επισημαίνουν κάποιου είδους αναγνωρισιμότητα και μια κοινή συμμετοχή σε έναν θίασο ανθρωποειδών που τρέχουν ένα franchise τσίρκο. Παρότι όλοι τους ικανότατοι επαγγελματίες και οι περισσότεροι με δεδομένη φωτογένεια, υπηρετούν πια μια νέα, θνησιγενή, λογική στουντιακού σινεμά που τους αυτοκαταργεί. Γίνονται πλούσιοι, εξακολουθούν να δουλεύουν, αλλά ατυχώς για αυτούς (και για κάποιους εξ ημών) υποβοηθούν ένα σύστημα που τους δεν τους χρειάζεται κατ' ανάγκη. Κάπως σαν πρόδρομος του ΑΙ δεν ακούγεται;
Τέλος πάντων, για να κλείσουμε αισιόδοξα, με ανθρώπους που υπάρχουν, φαίνονται και παλεύουν ακόμα σε ένα σύστημα που ψυχορραγεί, ο πραγματικός μεγαλύτερος σταρ είναι φυσικά ο Τομ Κρουζ (Νο. 6 στη λίστα, 12. 6 δις) με 45 ταινίες και 45 χρόνια στον φακό, με ένα franchise και αυτός (μόνο που είναι ιδιόχειρο και είναι auteur του) και ο μόνος που αν του το αφαιρούσες πάλι πρώτος θα ήταν μαζί με πραγματικούς αειθαλείς σταρ (δηλαδή ηθοποιούς που το κοινό θέλει αποδεδειγμένα να πληρώνει για να βλέπει), όπως ο Τομ Χανκς, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, κάποτε ο Γουίλ Σμιθ, η Τζούλια Ρόμπερτς, η Κάμερον Ντίαζ, ο Χάρισον Φορντ, ο Μπραντ Πιτ, ο Ματ Ντέιμον. Να είμαστε συνεννοημένοι.
