Στο σκοτάδι του απόλυτου, δεν αποκλείεται ο Μάρτιν Σκορσέζε να έχει κάνει τα καλύτερα μουσικοκεντρικά έργα στο Χόλιγουντ. Οι δύο δουλειές για τον Ντίλαν - με το No Direction Home να είναι κατά τον γράφοντα και μια από τις καλύτερες δουλειές του γενικώς - φυσικά το Last Waltz, το Shine a Light που κιηματογραφεί μια συναυλία των Stones, προφανώς το Living in a Material World για τον Τζορτζ Χάρισον, ακόμα και το -για κάποιους αδύναμο- New York New York που εμπνέεται από την μυθολογία του κλασικού μιούζικαλ. Ο Μάρτι και η αγγλόφωνη μουσική τα πάνε φίνα.
Και τώρα, με το Killers of the Flower Moon να είναι πια στο post production και τα σχέδια να συνωθούνται ποιο θα πρωτογίνει, έρχεται το νέο για ένα biopic για την ύψιστη jam μπάντα της Δυτικής Ακτής, των ανθισμένων '60ς, του ημισφαιρίου μας, της ιστορίας του σύμπαντος: Η ιστορία των Grateful Dead, της κληρονομιάς του Τζέρι Γκαρσία, μιας ομάδας καλλιτεχνών που άγγιξε περίπου εκκλησιαστικά τους ανθρώπους που την άκουσαν (ιδίως) ζωντανά, που αντιπροσωπεύθηκαν από τον τρόπο μιας ζωής που ίσως «ξέφτισε» γρήγορα αλλά όλοι ξέρουμε ότι ήταν (μέσες-άκρες) η καλύτερη λύση.
Όταν ο Τζέρι Γκαρσία πέθανε το 1995 είναι δύσκολο να περιγραφεί τί συνέβη ανάμεσα στους λάτρεις. Οι φανατικότεροι των οποίων, οι περίφημοι Deadheads, είναι στην ιστορία σαν η ομάδα των φανς που ακολουθούσε οπουδήποτε (κυριολεκτικά, αυτούσιοι!) εμφανίιζόταν η μπάντα. Μετά τον χαμό του Γκαρσία, οι εναπομείναντες συνέχισαν σε σταθερά sold out συναυλίες.
Ο Τζόνα Χιλ αναλαμβάνει τον ρόλο του Γκαρσία, εμπνευσμένη επιλογή, ο οποίος θα αναλάβει μαζί με τον Σκορσέζε και την παραγωγή. Είχαν συνεργαστεί πριν 8 χρόνια στον «Λύκο της Γουόλ Στριτ» - με τα γνωστά ξεκαρδιστκά αποτελέσματα.
Η ταινία αναπτύσσεται για λογαριασμό της Apple με τους Σκοτ Αλεξάντερ και Λάρι Καραζέφσκι («Dolemite is my Name», «Ed Wood») στο σενάριο, ενώ η συγκατάθεση και οι ευχές των μελών της μπάντας και της κόρης του Γκαρσία, Τρίξι, υλοποιούνται στην συμμετοχή τους στην παραγωγή.
Επιστροφή στο ελπιδοφόρο '60 και το όχι και τόσο ελπιδοφόρο '70 λοιπόν, στους μακρόσυρτους, heavy duty παιάνες των Dead, της pedal steel του Τζέρι της καρδιάς μας, στις ωκεάνειες διάρκειες των τραγουδιών-συνοδειών ζωής. Αν συλληφθεί έστω ένα μέρος του τι θα πει Grateful Dead, δεν θα είναι απλά φόρος τιμής, θα είναι επικός διακτινισμός σε μια εποχή που η τέχνη πίστευε ακράδαντα ότι μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.
