Με την 19η ταινία του στον 21ο αιώνα μόνο, ο Ρίντλεϊ Σκοτ κατέχει μια μοναδική θέση. Είναι ένας director που δεν ξεπέφτει με τίποτα στα μάτια των major στούντιο ενώ ταυτόχρονα ανταποδίδει ταινίες για τεράστιους αριθμούς αιθουσών (δηλαδή υπερπαραγωγές) με ρυθμό που άλλοι σήμερα απλά δεν μπορούν να γυρίσουν ταινία οιουδήποτε παραγωγικού βεληνεκούς.

Είναι πράγματι εντυπωσιακό και καθώς υπάρχει ένα κοινό που πάντα με κάποιον τρόπο βρίσκεται, καθιστά την εύκολη κριτική ανούσια - αν δεν είναι πάντα. Ανούσια βέβαια για την βιομηχανική πλευρά της παρουσίας του. Κινηματογραφικά ο Σκοτ - για τον υπογράφοντα - έχει να κάνει αξιόλογη ταινία από το «Hannibal» (2001) και (λιγότερο) το «Matchstick Men» (2003), υπογράφοντας έκτοτε άνευρα, καλογυρισμένα έργα που δεν σε κοροϊδεύουν ίσως, αλλά δεν χολοσκάνε κιόλας με κάτι σαν δραματική έμπνευση ή αυτό που λέμε «προσωπική» υπογράμμιση. Ο καλύτερος Σκοτ ήταν αυτός των πρώτων χρόνων του, μέχρι το τέλος του '80, όταν ακόμα και οι κατώτερες δουλειές του είχαν ακόμα τη ενεργειακή φόρα, την σκηνογραφική έμπνευση και την βρετανική βερσιόν του Cinéma du look που είχε μια καινούρια τότε ακόμα όψη να πλασάρει. 

Στην -όχι και λίγο επιθετική- φάση που είναι πια ο Σκοτ δεν δίνει δεκάρα για τρόπους, επικοινωνία και κριτική. «Είναι το καλύτερο έργο που έχω κάνει ποτέ», λέει στο Empire (που λατρεύει τέτοια έργα), προτού αναθεωρήσει λιτά και μάγκικα: «Ένα από τα καλύτερα. Έχω κάνει κάμποσα καλά». Το διαφημιστικό άρθρο του Empire μιλά για έναν σκηνοθέτη που δεν μαλάκωσε με τα χρόνια τον ρωμαϊκό του αέρα, η ταινία είναι άγρια, βρώμικη, βίαιη, την καταλαβαίνεις μέσα σου.

Στο άρθρο που θα βρείτε εδώ - και που είναι σύνοψη του αφιερώματος του έντυπου περιοδικού - αναφέρονται και οι λοιποί, προεξάρχοντος του Μέσκαλ που εδώ κάνει το βήμα προς την δόξα του χολιγουντιανού stardom. «Είχα πάντα μια κρυφή φιλοδοξία να κάνω κάτι πιο μυώδες, πιο σωματικό. Εγωιστικά μιλώντας ήθελα να ξαφνιάσω ένα κοινό, πίστευα ότι είχα έναν τέτοιο ρόλο μέσα μου». Αν πιάσει θα βρεις κι άλλους, κι άλλους, κι άλλους, φίλε Πολ. Στο τέλος θα αγωνιάς για κανά «Aftersun» ξανά και δεν θα στο δίνει ούτε πρωτοεμφανιζόμενος.

Το περιμένουμε, το περιμένετε, ο Νοέμβριος δεν είναι μακριά.